ένα βράδυ Χριστουγέννων

Βράδυ Χριστουγέννων.
Μια βόλτα στο κέντρο.

Σε μια χαρούμενα (όσο αυτό είναι δυνατόν) στολισμένη Αθήνα.
Ευκαιρία, λόγος κι αφορμή για απόδραση από τη ρουτίνα των τόσων προβλημάτων.
Των δικών μου, των δικών σου, όλων.
Σαν να νομίζεις πως κάτι θα αλλάξει με τα στολίδια, τις γιρλάντες, τα φωτάκια...
Σαν να πείθεις τον εαυτό σου γι'αυτό.
Σαν...


Κόσμος πάει κι έρχεται. 
Παρέες που γελάνε. 
Ζευγάρια πιασμένα χέρι-χέρι.
Αλλά και άνθρωποι μοναχικοί, σκυθρωποί, μελαγχολικοί. 

Δεν πάει πολύς καιρός.
Που μελαγχολικά κοιτούσα.
Που μοναχικά περπατούσα.
Που σκυθρωπά χωνόμουν ανάμεσα στον κόσμο να κρυφτώ.

Περπατάω σε γεμάτους κόσμο δρόμους.
Φωτισμένους.
Και ταυτόχρονα σκοτεινούς.

Περπατάω δίπλα σας.

Και έτσι απλά, δίχως αιτίες, χωρίς προφανείς εξηγήσεις χαμογελάω.
Σπάει έτσι η μοναξιά σε εκατομμύρια κομματάκια. Σκορπίζονται παντού.
Κι ο αέρας κάνει σωστά την δουλειά του. Τα παίρνει μακριά.

Ξέρω, κάποια στιγμή θα μου τα επιστρέψει και το παζλ θα φτιαχτεί από την αρχή. 
Δεν με νοιάζει.

Τώρα, αυτή την στιγμή νιώθω.
Πιο πλήρης από ποτέ.
Πιο δυνατή από ποτέ.
Πιο ασφαλής από ποτέ.

Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να βρω τις λέξεις που αρμόζουν.
για να πω το ευχαριστώ. 
για να περιγράψω όσα αισθάνομαι.
για την αλλαγή που τόσο σαρωτικά χρωμάτισε τα πάντα.
τα ως τώρα ασπρόμαυρα.
μέσα μου
και γύρω μου.

Και ενώ περπατούσαμε, κοιτούσα γύρω μου. 
Την Αθήνα, τους δρόμους. Έψαχνα να βρω γνώριμες γωνιές του χθες. 
Πού είναι όλα; 
Πώς άλλαξαν έτσι;
Πόσο μεγάλωσα;
Πόσα έχασα;

Ξαφνικά όλες οι ερωτήσεις χάνουν την δύναμή τους.
Χάνουν την επιρροή τους μέσα μου.
Χάνουν.

Και μπορώ να κοιτάω την στολισμένη Αθήνα και να χαμογελάω.
Και μπορώ ξανά να νιώθω δυνατή.
Πιο πολύ από πριν.

Αυτό το βράδυ δεν μιλούσα πολύ.
Νομίζω μόνο χαμογελούσα.
Και κοιτούσα.
Πρόσωπα.
Βλέμματα.
Ψυχές.
Κι ήταν σαν να έβλεπα μέσα μου.

Κι αυτό (πάντα θα) είναι αρκετό.

συναντήσεις

τυχαίες
επιτηδευμένες
καρμικές

μα τυχαίες τελικά δεν είναι

γεμάτες ωστόσο.
πρόσωπα
χαμόγελα
ματιές
εξομολογήσεις
σιωπές

που ξεχύνονται.
στον χώρο, στον χρόνο, στις ψυχές.

χωρίς αμηχανία
δίχως επιφυλάξεις
χωρίς δεύτερες σκέψεις
απλές
όμορφες

από τις πρώτες στιγμές.
από τα πρώτα λεπτά.
ήξερες
και ξέρεις.
ένιωθες.
και νιώθεις.

παρουσίες.
και απουσίες.
για χρόνια χωρίς.
για χρόνια με.

όλος ο κόσμος στις ματιές.
καθαρά βλέμματα.

τίποτα τυχαίο τελικά.

που αφέθηκες.
και αφήνεσαι ακόμη.

και όσο ρίσκο είναι, άλλο τόσο ασφάλεια είναι.
το να αφεθείς.

να πεις αυτά που έχεις μέσα σου.
να μοιραστείς αυτό που σε πόνεσε
να μοιραστείς αυτό που σε εγκλωβίζει ακόμα
δίχως λέξεις. δίχως φράσεις.

μικρές στιγμές.
χαμένες.
που βρίσκονται σιγά-σιγά.
μέρα με τη μέρα.
κι άλλες που δημιουργούνται.
σιγά-σιγά.
μέρα με τη μέρα.

τώρα έπρεπε.
τώρα ήταν η σωστή η ώρα.
να ξυπνήσει μέσα σου αυτό που είχες ξεχάσει.
αυτό που δεν είχες ποτέ. 

πληγές ανοιχτές. μάτια που θολώνουν.
από την ανάμνηση.
από το βάρος που έχουν οι λέξεις σαν ξεστομίζονται.
κι από αυτές που δεν φτάνουν στο στόμα.
που δεν τολμούν να γίνουν λόγια.
τόση ομοιότητα που έχουν τελικά οι ζωές.
με όλες τους τις διαφορές τόσο απίστευτα όμοιες.
και τόσο απίστευτα παράλληλες. 
για χρόνια.

μετάνιωσα. 
για τις αναβολές.

υποψιαζόμουν, φανταζόμουν, ήλπιζα.
μα δεν ήμουν έτοιμη πιο πριν.
και δεν θα ήμουν ποτέ αν δεν την συναντούσα.
την ματιά καινούργιων ανθρώπων στην ζωή.

κι είδα το εγώ μου σε άλλα πρόσωπα.
σε άλλα χέρια.
σε άλλα σώματα.
σε άλλα μάτια.
μικρά, μπερδεμένα κομμάτια του εαυτού μου σε άλλους ανθρώπους.

μα ναι, συμβαίνει.
αναπάντεχα, ανέλπιστα κι αναπόφευκτα. 
και γρήγορα. τόσο γρήγορα.

αλλά τελικά σημασία καμία δεν έχει ο χρόνος. 
σχετική έννοια.
απλά ένα νούμερο.
σημασία καμία δεν έχει τι είχες, τι έζησες. 
ούτε τι ήξερες μέχρι σήμερα.
ανήκει αλλού. 
στο κάποτε. που το άφησες πίσω.
απόλυτα συνειδητά.

σημασία μόνο σε αυτό που συμβαίνει τώρα.
που δεν χρειάζεται λόγια. 
που οι εξηγήσεις περισσεύουν.
και που δεν τις χρωστάς πουθενά.

δεν θέλω να τα πω.
ξέρω να το δείχνω.
αρνούμαι να εξηγώ, να δικαιολογώ.
γιατί απλά αν δεν είσαι μέρος αυτού του συναισθήματος δεν μπορείς να καταλάβεις.
ακόμα και να θέλεις, δεν μπορείς.
απλά δεν μπορείς.
γιατί να σου εξηγώ;

εξηγούνται άλλωστε τα συναισθήματα;
βρίσκονται οι λέξεις που μπορούν να φυλακίσουν την ζεστασιά ενός βλέμματος;
γιατί να σου εξηγώ;

έτσι θα το ονομάσω.
σχέσεις ζωής.
που γεννιούνται μέσα σε λίγες στιγμές.
τόσο γεμάτες.
τόσο ουσιώδεις.
τόσο μόνο χρειάζεται.
λίγες στιγμές.

που δεν χρειάζονται στολίδια.
σημασία λίγη έχουν οι λέξεις.
φτωχές πολύ μοιάζουν.

γιατί όλα τα βλέπεις στα βλέμματα.
σε μάτια μελαγχολικά, σε μάτια φωτεινά, σε μάτια που έχουν πονέσει.
κι αυτό ανάμεσα σε άπειρα άλλα, είναι το αόρατο σχοινί που πάντα θα σε δένει με συγκεκριμένους ανθρώπους.
αυτούς που πια αποκαλείς τους ανθρώπους σου.

συναντήσεις.
τόσο απλές, τόσο όμορφες, τόσο τυχαίες που τυχαίες τελικά δεν είναι.

κι όσο ρίσκο είναι, άλλο τόσο ασφάλεια είναι.

να αγαπάς.
και να αγαπιέσαι.
για αυτό ακριβώς που είναι.
για αυτό ακριβώς που είσαι.

το συνειδητοποιώ όσο περνάει ο καιρός.
το ταξίδι δεν είναι οι διαδρομές.
το ταξίδι είναι οι άνθρωποί σου.
και ναι, αυτό είναι τύχη.