ώρα

να τρέξεις, να προλάβεις 

να πας, να στριφογυρίσεις και να επιστρέψεις πάλι

να ξεχάσεις, να συγχωρήσεις, να θυμηθείς

να κρατήσεις, να αφήσεις και να προχωρήσεις

να είσαι εσύ, μια γυναίκα, ένας άντρας μα πάνω από όλα άνθρωπος

να αγαπάς, να κακιώνεις, να θυμώνεις και να ξεχνάς πάλι

να φοβηθείς, να δείξεις θάρρος, να κρυφτείς και να αποκαλυφθείς

να πολεμήσεις, να νικήσεις και να ηττηθείς

να δώσεις, να πάρεις και να νιώσεις

να είσαι μόνος, να είσαι μαζί, εναλλάξ και ταυτόχρονα

να επιμείνεις, να υποχωρήσεις ή απλά να αδιαφορήσεις

να έχεις εικόνες, μουσικές και ανθρώπους

μέσα σου

κι όταν το να γίνει θα, έλα να πούμε ιστορίες

από εκείνες που σε κάθε κόμμα ακουμπάει και μία λέξη

...ώρα...

χρώμα παράξενο

Για πρώτη φορά σαν θεατής. Τόσα χρόνια μετά. Με το μαγικό χαρτάκι στη τσέπη.

Κάθε σκαλοπάτι με φέρνει λίγο πιο κοντά στο χάσιμο. Από εκείνα τα ωραία που γίνονται ταξίδια. Τα πιο σίγουρα. Όταν τα φώτα σβήνουν το ταξίδι ξεκινά. Κι έχω συνεπιβάτες δίπλα μου. Κι άλλους τόσους μέσα μου. Πάμε.

Στις πρώτες νότες το νιώθεις. Στις επόμενες σιγουρεύεσαι. Κι όσο οι νότες γεμίζουν τον χώρο, άλλο τόσο τα τραγούδια χτυπάνε μέσα σου. Λες και το μαρμάρινο κάθισμα ανοίγει στα δύο και σε ρουφάει. Σαν ξαφνικά να βρίσκεις τον εαυτό σου. Ξανά.

Χάνεσαι και βρίσκεσαι.

Σε στίχους. Σε μουσικές. Ταξιδιάρικα.

Βυθιζόμαστε και αναδυόμαστε.

Μαγικά.