απρόβλεπτα

Ανοίγω τα μάτια. Λίγο χρόνο θέλω. Λίγο. Σαν να τον χρειάζομαι για να συνειδητοποιήσω την αλλαγή. Του χώρου, της στιγμής, περισσότερο εκείνη που συμβαίνει μέσα μου.

Ψάχνω. Το λάθος ή το σωστό. Το πρέπει και την επιθυμία. Ποιο είναι πιο δυνατό από το άλλο.

Με τα μάτια καρφωμένα στο ταβάνι να αναρωτιέμαι. Αν προστάτευσα τον εαυτό μου ή αν τελικά τον έστειλα άοπλο στη μάχη. Για να ηττηθεί. Πολύς καιρός πέρασε κι εγώ κουράστηκα να πολεμάω.

 

Είναι στιγμές που κάτι σε νικάει. Μεγαλύτερο από μένα, από σένα κι από όλους. Κι ορμάς. Στο αβέβαιο. Στο ρίσκο. Αυτό είναι η ζωή θα μου πεις. Ένα ατελείωτο ρίσκο. Κι όλες οι ασπίδες ριγμένες στο πάτωμα. Από το δικό μου το χέρι.

Ανάσα βαθιά. Κι εκείνο το τραγούδι που έπαιζε σε λούπα για πολλή ώρα. Τώρα ξέρω πώς θα τη θυμάμαι αυτή τη στιγμή. Κάθε φορά που θα πατάω το play θα τη θυμάμαι.

 

Κλείνω τα μάτια. Σφίγγω τις γροθιές μου και παρακαλάω να μη χρειαστεί να πολεμήσω κι άλλο. Μια φορά, μια στιγμή να πάψουν οι σκέψεις. Θα μου αρκούσε. Να μείνουν ακίνητα όλα. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει.

Στιγμές που καίνε με συναισθήματα παγωμένα. Σε μια γωνία, η ψυχή κοιτάει το κορμί. Σαν να μην είμαι εγώ. Σαν να μην είμαι εδώ. Ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει.

 

Παίζω με τις πιθανότητες. Ίσως μια καινούργια διαδρομή. Ίσως απλά μια βόλτα σύντομη. Ίσως πρώτη φορά που το μυαλό δεν πάει παραπέρα από το τώρα. Από τούτη εδώ την στιγμή. Που όλα είναι αβέβαια. Ίσως πρώτη φορά που αδιαφορώ για τον έλεγχο που χάθηκε.

 

Η νύχτα απλώνεται μπροστά μου κι εγώ ψάχνω τις διαλυμένες μου άμυνες σε έναν μαύρο ουρανό. Και σε τόσες βαθιές ανάσες που μονίμως ξεχνάω να πάρω. Καμιά φορά η ασφάλειά σου βρίσκεται σε ό,τι δεν μπορείς να αγγίξεις. Ας είναι που έτσι είναι.

Επιστρέφω. Στα οικεία. Κάπως αλλαγμένη. Κάπως γεμάτη. Κάπως κενή.

Πατάω το play. Να επιστρέψουν κι οι στιγμές.

Σχεδόν παραδομένη. Σχεδόν ήρεμη. Σχεδόν ολόκληρη.

Λίγο νικημένη. Λίγο κερδισμένη.

Και λίγα από τα κομμάτια μου παρατημένα σε κάποια γαλάζια σεντόνια.