θολά

Ίσως μια ιστορία να έχει τελικά διάφορες εκδοχές. Μία αυτή που νιώθεις. Μία αυτή που σκέφτεσαι. Και μία η πραγματική. Κάτι ήσυχα βράδια σε ένα φθινοπωρινό κέντρο, το βλέπεις καθαρά. Ίσως πάντα να το έβλεπες. Να κλείνεις τα μάτια προτιμούσες.

Και ίσως μια ιστορία να φτιάχνεται από τις προσδοκίες που γεννάει το μυαλό. Θολώνει έτσι η εικόνα που αντικρίζουν τα μάτια. Ωραιοποιείται. Μυθοποιείται. Μέχρι να καεί. Ή να την κάψεις.

Ίσως κάθε ιστορία να ακολουθεί την διαδρομή που της έπρεπε.

Τελεία. Ηρεμία. Και φεύγω.

λίγο καλοκαίρι ακόμα

στιγμές μικρές

σαν αναμνήσεις να έμοιαζαν

μιας συνάντησης με ένα κύμα που έχασα

με έναν ήλιο που μου έκλεινε τα μάτια

στιγμές μικρές σαν αναμνήσεις ενός καλοκαιριού

που καλοκαίρι δεν ήταν

που παίζει κρυφτό με τις γωνιές τις σκοτεινές

αυτές που πάντα σου τραντάζουν το κορμί

αυτές που σου μουδιάζουν το μυαλό

ακόμα

 

να μπορούσα

μόνο να μπορούσα

να φωτίσω τα σκοτάδια

να αλλάξω τις αναπνοές

να φέρω τον ήλιο στις εικόνες

και να τους βάλω λίγο από το γαλάζιο που έχει τρυπώσει στο μυαλό

 

να μπορούσα

μόνο να μπορούσα

να απλώσω τα χέρια

από τον βυθό να τραβήξω

όσα έλειψαν καιρό

κι όσα λείπουν καιρό

και όσα θα λείψουν για καιρό

ένα χαμόγελο τους χρωστάω

για να χαμογελάσουν κι αυτά 

σε όποια γωνιά και αν ανασαίνουν 

 

στιγμές μικρές

να δώσω λίγο από την ανάσα μου

σε ένα καλοκαίρι που καλοκαίρι δεν ήταν

 

άσε με εδώ για λίγο

να ξεχαστώ

να βυθιστώ

να ανασάνω

να ζήσω λίγο καλοκαίρι ακόμα