παρενέργειες

Φέρε στο μυαλό σου μια ωραία σου στιγμή. Ή μία που θες να φτιάξεις. Έπειτα διάλεξε ένα χρώμα. Μη νοιάζεσαι. Εγώ θα στο δώσω. Να το κάνεις δικό σου. Και να ντύσεις την στιγμή σου. Μην απορείς. Και μένα μου το χάρισαν πιο πριν. Και τώρα στο μοιράζω ξανά. Να χαμογελάσεις όπως κι εγώ. Να νιώσεις την ασφάλεια του μη σε νοιάζει, εγώ είμαι εδώ. Και την ηρεμία όταν στέκονται πλάι σου. Έλα, διάλεξε. Δεν έχει λάκκο πουθενά. Δεν θα πέσεις. Δεν θα σ'αφήσω εγώ.

Για τα κρυφοκοιτάγματα.

Για όσα φωνάζουν σε προσέχω.

Για την ανατριχίλα.

Για την βόλτα την χρωστούμενη.

Και για εκείνον τον αέρα που φωνάζει αφήσου.

Έχει ωραίες παρενέργειες να λαμβάνεις αγάπη.

χορεύουμε;

Δεν είναι ότι το ακούς για πρώτη φορά. Άπειρες φορές πριν. Που έχεις πατήσει το play. Που έχεις κουνήσει ρυθμικά το κεφάλι σου στη μελωδία του. Που έχεις ακούσει τους στίχους προσεκτικά φτιάχνοντας εικόνες στο κεφάλι σου. Που το έχεις σιγοτραγουδήσει. Σίγουρα δεν είναι ότι το ακούς για πρώτη φορά.

Μα έρχεται η στιγμή που το βάζεις να παίξει ξανά και μοιάζει σαν πρώτη φορά να είναι. Στις πρώτες νότες φαντάζεσαι ήδη να το χορεύεις. Χωρίς λέξεις. Με κινήσεις αργές. Με βήματα διστακτικά. Με αγγίγματα δειλά. Και κάθε που συναντώνται τα βλέμματα, χαμόγελα κρυφά. Σαν αυτά που συνήθισα πια. Φαντάζεσαι να το χορεύεις. Κι η ψυχή απέναντί σου έχει όνομα. Και τα μάτια καρφωμένα πάνω σου. Συναισθήματα. Παρελθόν και συνεπώς ένα κάποιο φορτίο. Φόβους. Δισταγμούς. Και πράγματα να δώσει. Αν στα προσφέρει, πάρτα.

Είναι κάποια τραγούδια που είναι άνθρωποι. Γίνονται άνθρωποι. Και το μόνο που θες να ανοίξεις τα χέρια. Να το χορέψεις αυτό το τραγούδι. Κι ας μη χόρευες ως τώρα. Να ανοίξεις την καρδιά σου στα δύο και να το βολέψεις εκεί. Να το πεις δικό σου. Και να δώσεις μια αγκαλιά. Κι όσο το κλείνεις στα χέρια σου, άλλο τόσο κλείνεσαι κι εσύ εκεί. Για αυτή την σιγουριά. Για το αίσθημα της ασφάλειας πως δεν θα σε πονέσουν. Για τα πρέπει που χαζά μοιάζουν. Για τους τοίχους που θέλεις να γκρεμίσεις. Για την ηρεμία και την ανατριχίλα και τα χαμόγελα που προκαλείς. Πιο πολύ για εκείνα που σου γυρνάνε πίσω. Κι όλα αυτά ταυτόχρονα.

Είναι κάποια τραγούδια που είναι άνθρωποι. Σώματα ανθρώπινα που η παραμικρή επαφή τα φοβίζει. Οι δύο κερδίζουν τον ένα. Να ξέρουν να περιμένουν αρκεί.  Μέχρι το τραγούδι να παίξει ξανά.

Δεν είναι ότι το ακούς για πρώτη φορά. Μα αν με αφήσεις να στο τραγουδήσω, κάθε φορά πρώτη θα είναι.

Χορεύουμε;

XXXVIII

Στην επιστροφή με το αυτοκίνητο άκουγα Massive Attack. Το Angel. Σε πολλαπλές επαναλήψεις. Και κάθε φορά το μπάσο να χτυπάει μέσα μου. Να με βυθίζει και να με τινάζει ψηλά. Ζωή πες το.

Και έβρεχε πολύ. Ζαλάδα από την κίνηση των υαλοκαθαριστήρων. Σαν δυο δάχτυλα που κουνιούνται ρυθμικά λέγοντάς μου όχι, μη. Η άρνηση που πάντα με θυμώνει. Θα τη διαλύσω.
Φορούσα το καλό μου φόρεμα. Και τα ψηλά μου παπούτσια. Ήμουν η χαρούμενη εκδοχή του εαυτού μου. Τι κρίμα που δεν με είδαν έτσι όλοι όσοι ήθελα. Αυτοί που μ’αγαπάνε κι αυτοί που φοβούνται να το κάνουν. Έχω μια αγκαλιά για όλους. Σαν αυτή που άνοιξα στον λόφο ενώ έβρεχε. Λύτρωση.
Ήμουν η χαρούμενη εκδοχή του εαυτού μου. Θα γίνω περισσότερο. Υπόσχεση. Στους άλλους μα πιο πολύ σε μένα. Και χαμογέλασα. Για την βραδιά που πέρασα. Για τους φίλους που συνάντησα. Για τα γέλια και τα χαμόγελα και τα πειράγματα και την αγάπη που αιωρούταν πάνω από τα κεφάλια μας.
Ζωή απλή και την κάνουμε περίπλοκη. Όχι άλλο. Όχι πια.
Χωρίς πλάνο. Με ορμή στη διαδρομή. Τα επιτηδευμένα δεν μου κάνουν. Τα προγραμματισμένα μου προκαλούν αλλεργία. Όπως έρθει. Όταν έρθει. Ό,τι έρθει. Να το ζήσω. Θα το ζήσω.
Ήμουν η χαρούμενη εκδοχή του εαυτού μου. Θα γίνω περισσότερο. Έλα να το μοιραστούμε.