μέσα από το τζάμι

όλα μου τα θέλω μέσα από το τζάμι τα κοιτώ

να το κάνω κομμάτια θέλω

κι η διαδρομή να φωνάζει κοντά, να ουρλιάζει μαζί

όλα μου τα θέλω σε εκείνο το βλέμμα τα είδα

μαγικό πώς βλέπεις την ψυχή σου να ζει σε ένα άλλο σώμα

πώς οι φόβοι σου όλοι έχουν κι άλλο όνομα

και πώς οι λέξεις δεν είναι απαραίτητο να ειπωθούν

ενήλικες σε παιχνίδια εφήβων που φωνάζουν φωτιά

μέχρι να έρθει η στιγμή που οι τοίχοι θα γκρεμιστούν

μέχρι οι ψυχές να παραδοθούν

ώσπου οι στιγμές όλες να γεμίσουν γλύκα

ξέρεις τον τρόπο

ξέρω τον τρόπο

όλα μου τα θέλω μπροστά είναι

να μου φωνάζεις μέρα και σου λέω καλή

μισά-μισά όλα

να πίνουμε ελληνικό από την ίδια κούπα

να στρίβεις τσιγάρο και να το καπνίζουμε εναλλάξ

να σου χαρίσω ό,τι σου'λειψε

να με κρατήσεις σφιχτά

να με πας μια βόλτα και να με χτυπάει ο αέρας

ρόδες δύο κι εγώ να σου ψιθυρίζω πάμε

να σου χαρίζω μουσικές και να μου τις τραγουδάς

να μπλέξω τα δάχτυλά μου στα δικά σου

να ανασάνουμε παρέα

να μου κλείνεις το μάτι και να χαμογελάς

να με πειράζεις και να σου βγάζω γλώσσα

να μ'αφήνεις να σ'αγγίξω χωρίς να με φοβάσαι

να σ'αφήσω να δεις αυτό που κανείς δεν βλέπει

να κοιτάξουμε την θάλασσα παρέα

να σου μιλήσω για το μπλε κι όλα όσα έχω πνίξει μέσα του

να σου μάθω να μου γελάς

να με μάθεις να σε βλέπω

κι έτσι αμίλητοι να διαλύουμε τις αμηχανίες

να με κρυφοκοιτάς μέσα από το τζάμι κι εγώ να σου χαμογελώ

να σ'ακουμπάω και να ηρεμείς

να μου μάθεις πώς είναι να νοιάζεσαι

κι ο χρόνος εδώ μέχρι το άγγιγμα να γίνει δικό μας

να πλησιάσω άσε με

να με δεις θα σ'αφήσω

όλα μου τα θέλω μέσα από το τζάμι τα κοιτώ

και μια διαδρομή που θα την περπατήσουμε παρέα

αν θέλεις, αν μπορείς

πώς είναι να με νιώσεις

πώς είναι να σε νιώσω

το χθες, το σήμερα και το αύριο

όλα εδώ

(ιστορίες μέσα από το τζάμι)

πάντα άξια

Εκείνο το συναίσθημα όταν κοιτάζεις ανθρώπους δικούς σου. Που είναι σαν να κοιτάζεις το παρελθόν σου, το παρόν σου και συνάμα το μέλλον σου. Σε κοινές διαδρομές. Και χαμογελάς. Που στέκονται δίπλα σου. Και που τους φυλάς στην καρδιά σου. Είναι τύχη να στέκεσαι δίπλα τους. Ενίοτε να σηκώνεσαι στις μύτες για να τους φτάσεις. Και να τεντώνεσαι λίγο περισσότερο να φτάσεις το ανάστημα της καρδιάς τους. Εκείνο που δεν μετριέται σε εκατοστά.

Εκείνο το συναίσθημα όταν στέκεσαι δίπλα σε ανθρώπους αγαπημένους. Που σε κάνει να νιώθεις τόσο ξεχωριστά. Λίγο το έχεις να σε διαλέγουν να σταθείς εκεί; Λίγο το έχεις να σταυρώνεις τα χέρια και να νιώθεις να γίνονται λίγο πιο δικοί σου άνθρωποι; Λίγο το έχεις να γίνεσαι λίγο πιο δικός τους άνθρωπος;

Είναι μια ιστορία για κάτι παιδιά που τα αγαπάς αμέσως. Σαν να λέμε ο χρόνος δεν έχει μέτρημα. Πρώτα το Λ. κι έπειτα ο Ν. Που είναι φίλοι, είναι συνοδοιπόροι και έγιναν αδέρφια. Τα δικά μου. Δεν ήταν που τους ακολούθησα στο γύρω-γύρω όλοι. Δεν ήταν που υπέγραψα σε ένα χαρτί. Δεν ήταν τα λόγια που ειπώθηκαν. Ούτε αυτά που εννοούνται. Οικογένεια είναι οι φίλοι της καρδιάς. Οικογένεια ήμασταν ήδη. Όταν με αγκάλιαζαν. Κι όταν τους χαμογελούσα. Κάθε στιγμή που μοιραζόμαστε ζωή.

Στην τυπική ευχή, απαντούσα ευχαριστώ χαμογελώντας.

Είθε.