ώρα

να τρέξεις, να προλάβεις 

να πας, να στριφογυρίσεις και να επιστρέψεις πάλι

να ξεχάσεις, να συγχωρήσεις, να θυμηθείς

να κρατήσεις, να αφήσεις και να προχωρήσεις

να είσαι εσύ, μια γυναίκα, ένας άντρας μα πάνω από όλα άνθρωπος

να αγαπάς, να κακιώνεις, να θυμώνεις και να ξεχνάς πάλι

να φοβηθείς, να δείξεις θάρρος, να κρυφτείς και να αποκαλυφθείς

να πολεμήσεις, να νικήσεις και να ηττηθείς

να δώσεις, να πάρεις και να νιώσεις

να είσαι μόνος, να είσαι μαζί, εναλλάξ και ταυτόχρονα

να επιμείνεις, να υποχωρήσεις ή απλά να αδιαφορήσεις

να έχεις εικόνες, μουσικές και ανθρώπους

μέσα σου

κι όταν το να γίνει θα, έλα να πούμε ιστορίες

από εκείνες που σε κάθε κόμμα ακουμπάει και μία λέξη

...ώρα...

χρώμα παράξενο

Για πρώτη φορά σαν θεατής. Τόσα χρόνια μετά. Με το μαγικό χαρτάκι στη τσέπη.

Κάθε σκαλοπάτι με φέρνει λίγο πιο κοντά στο χάσιμο. Από εκείνα τα ωραία που γίνονται ταξίδια. Τα πιο σίγουρα. Όταν τα φώτα σβήνουν το ταξίδι ξεκινά. Κι έχω συνεπιβάτες δίπλα μου. Κι άλλους τόσους μέσα μου. Πάμε.

Στις πρώτες νότες το νιώθεις. Στις επόμενες σιγουρεύεσαι. Κι όσο οι νότες γεμίζουν τον χώρο, άλλο τόσο τα τραγούδια χτυπάνε μέσα σου. Λες και το μαρμάρινο κάθισμα ανοίγει στα δύο και σε ρουφάει. Σαν ξαφνικά να βρίσκεις τον εαυτό σου. Ξανά.

Χάνεσαι και βρίσκεσαι.

Σε στίχους. Σε μουσικές. Ταξιδιάρικα.

Βυθιζόμαστε και αναδυόμαστε.

Μαγικά.

 

διακοπή

Να φεύγεις. Να δραπετεύεις. Να αδειάζεις το μυαλό μέχρι να μη θυμάσαι ό,τι στο σκοτεινιάζει. Να γεμίζεις το κεφάλι σου με μουσικές που γουστάρεις. Με τη μυρωδιά της θάλασσας μέσα σου. Με εικόνες που θες να κρατήσεις όσο περισσότερο μπορείς. Άμμος, μπλε της θάλασσας και του ουρανού, πράσινο κι αλμύρα. Κατάσταση φεύγα. Σ’αυτό το φεύγα μου έλα να με βρεις. Ή θα έρθω να σε βρω εγώ. Να γεμίσουμε κεφάλια και καρδιές με όλα όσα θα κρατήσουμε ακόμη κι όταν το φεύγα θα γίνει γύρνα. Με όλα όσα θα μείνουν στο μυαλό. Θα τα πάρω μαζί μου φεύγοντας. Κι άσε με να μείνω για λίγο εκεί. Που οι άνθρωποι χαμογελούν από καρδιάς. Που ανοίγουν μια αγκαλιά να σε κλείσουν μέσα της για όσο το χρειάζεσαι. Που το φεύγα σου είναι το μείνε τους.Κάποτε θα σου μιλήσω για όλα αυτά. Πώς είναι να φεύγεις. Πώς να δραπετεύεις. Πώς να αδειάζεις το μυαλό και πώς να το γεμίζεις φως. Μέχρι τότε πάμε να περπατήσουμε παρέα. Στο μπλε δίπλα. Ας μη πούμε πολλά. Είναι μέρες δικές μου. Και δικές σου. Είναι στιγμές που φτιάχνουμε παρέα. Και που θα τις θυμόμαστε κάθε που η καθημερινότητα θα μας στριμώχνει.Φεύγω. Δραπετεύω. Και γίνομαι η ανέμελη εκδοχή του εαυτού μου. Πιο συμπαθητική σαν να γίνομαι έτσι. Όχι; Θα στην αφήσω λίγο εδώ να μου την προσέχεις. Και θα φύγω. Μα θα επιστρέψω πάλι. Να δραπετεύσουμε παρέα. Ξανά. Ναι;

πάλαι ποτέ

Σαν τίποτα να μην έχει αλλάξει και σαν όλα να είναι αλλιώς. Σαν ο χρόνος να μην έχει περάσει. Σαν να μην είναι ήδη πολύς. Σαν να μην έχουν μεγαλώσει οι αποστάσεις και σαν τα πόδια να μην έχουν στυλώσει δίχως να κάνουν ένα βήμα μπροστά. Ή έστω πίσω.

Και σαν μην είχε περάσει μέρα. Σαν να μην χάθηκαν τόσα πολλά από τις ζωές. Της δικής μου, της δικής σου και όλων μας μαζί. Σαν τα συναισθήματα να ζωντάνεψαν ξανά. Ποτέ δεν πέθαναν. Μόνο που τα βάλαμε για ύπνο. Πότε-πότε τα ξυπνάμε, τους χαμογελάμε, τα αγκαλιάζουμε και για ύπνο ξανά.
Λίγη ώρα μόνο μου πήρε μέχρι να αφήσω πίσω τα στενόχωρα. Να βρω τις ανάσες μου. Ξανά. Και να νιώσω την κάποτε ασφάλεια πως μόνο αυτοί που θέλω θα μπορέσουν να περάσουν τις ασπίδες μου. Σαν το είμαι εδώ που δεν χρειάζεται να ειπωθεί. Σαν να σου κρατάνε το χέρι σφιχτά δίχως καν να σε ακουμπάνε.
Στιγμές χάνω και από μια ανάσα. Σε κάθε κενό βλέμμα. Σε κάθε σιωπηλή στιγμή. Σε κάθε κουτουλιά που δίνω σε όσα μπαίνουν στον δρόμο μου την στιγμή που ανοίγω τα χέρια μου για αγκαλιά.
Έχεις περπατήσει ποτέ δίπλα σε άνθρωπο και ανάμεσά σας να υψώνεται ένας τοίχος; Σκόνταψα πάνω του πολλές φορές. Δεν έπεσα. Δεν θα πέσω. Μα είναι δύσκολο πολύ να ρίξεις τοίχους με χέρια δεμένα. Σκοντάφτω, κουτουλάω πάνω του μα (του) χαμογελώ.
Σε εκείνον τον κατηφορικό δρόμο σαν να άφησα και λίγο από μένα. Ως την επόμενη
φορά που στο τραπέζι θα απλώσουμε χαρές. Και γέλια. Και όσα κρύβονται στα κεφάλια. Τα μπερδεμένα που κάποτε θα λυθούν, μα όχι τώρα. Να τα απλώσουμε όλα. Να τα χαρούμε όλα. Να τα μοιραστούμε όλα. Ανάμεσα σε αποτσίγαρα και μισοπιωμένες μπύρες.
Πέντε λεπτά διαδρομή που μοιάζει κάπως μα δεν είναι ίδια. Χωρίς λέξεις πολλές. Με ανάσες βαθιές. Θα τις ξαναβρούμε. Και θα ενώσουμε τις παρενθέσεις ωσότου να μάθουμε ξανά να περπατάμε παρέα.

όμορφα

Τελευταία ματιά στον καθρέφτη. ΟΚ, σαν καλούλα να είμαι, πάμε. Τσάντα, κλειδιά, κινητό και φεύγω.

Σάββατο απόγευμα. Τον χειμώνα θα το έλεγα βραδάκι. Μετριέται αλλιώς ο χρόνος στις εποχές που περνάνε. Μετράω αλλιώτικα τον χρόνο στα χρόνια που περνάνε.

Κάνει αφόρητη ζέστη. Στο αυτοκίνητο, το γύρισμα της μίζας και τα εκατό χρόνια των Cure με βάζουν στη σωστή τροχιά. Κουμπώνω πρώτη, γκάζι, φύγαμε.

Απόψε θέλω να ακούσω ροκ. Να δω φίλους. Να πούμε χαζομάρες και να γελάσουμε. Δυνατά. Να τσουγκρίσουμε τα ποτήρια μας και να φτιάξουμε αναμνήσεις. Και με κάποιους από αυτούς, να κοιταχτούμε χωρίς να χρειάζεται να πούμε τίποτα άλλο. Να γελάσουμε μωρέ. Πίνοντας μπύρες. Και να μπορέσουμε γυρνώντας σπίτια μας, να πούμε ήταν όμορφα απόψε.

 

Ευχές εδώ, ευχές εκεί, ευχές και λίγο παραπέρα. Στο τσούγκρισμα των ποτηριών θυμάμαι να λέω τσίριο και να μου απαντάνε υγεία. Γαμημένος χαμένος χρόνος.

Στη πρώτη γουλιά θυμήθηκα που κάποιος μου ευχήθηκε σφιχτές αγκαλιές. Έδωσα μερικές τέτοιες απόψε. Άλλες (θα) τις χρωστάω. Είθε.

 

Γνώριμα μέρη με άλλα πρόσωπα. Άλλα καινούργια, άλλα διαφορετικά και κάποια άλλα που έγιναν το κάθε μέρα μου. Γέλια, σχόλια, τσουγκρίσματα, πίσω να παίζει μουσική κι εγώ μέσα μου γελάω. Μπορεί να μη το βλέπεις αλλά γελάω. Για αυτές τις μικρές στιγμές. Ανάσες τις βαφτίζω. Τις εισπνέω.

 

Φοράω μπλε φουστάνι και κάνω συνειρμούς. Χαμογελάω μα στο μυαλό μου όλα μπλέκονται. Τα περασμένα, τα τωρινά και τα μελλούμενα. Σκαλώνω στο γνώριμο τραγούδι που παίζει τώρα. Να θυμηθώ να πιω μια μπύρα ακόμη. Εκείνη την χρωστούμενη.  

 

Στην αλλαγή σκηνικού κοιτάζω ουρανό. Τώρα που τίποτα δεν μου κόβει τη θέα. Όμορφα. Κουνάω ρυθμικά το κεφάλι στο τραγούδι που μου αρέσει. Γιατί έτσι. Απλά και όμορφα.

Στο τελευταίο τσούγκρισμα των ποτηριών σκέφτομαι πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Και πως όσα όμορφα έζησα θα τα κουβαλάω πάντα μαζί μου. Περισσότερο πως τα ομορφότερα ίσως να είναι δυο βήματα πιο κάτω. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Τα εύκολα, τα δύσκολα, τα χαμόγελα και τα δάκρυα. Οι άνθρωποι που έμειναν, εκείνοι που έφυγαν κι αυτοί που στέκονται σε μια γωνιά. Κομμάτια ζωής που συνεχίζει το ταξίδι. Όλα δικά μου είναι.

 

Μουσικές, χαμόγελα, αγάπη, αγκαλιές σφιχτές και τα αστέρια από πάνω μου. Στην επιστροφή με το αυτοκίνητο τραγουδάω δυνατά με κατεβασμένα παράθυρα. Κάποιοι στο φανάρι με κοιτάζουν απορημένοι. Αδιαφορώ.

 

Διαδρομή νούμερο 37 και συνεχίζω.

Όμορφα.

το τέρας

το τέρας σε καταπίνει ολόκληρο

άλλες φορές λίγο-λίγο

αργά και βασανιστικά για να σε βλέπει να υποφέρεις

άλλες φορές λαίμαργα με μόνο μια κίνηση

λες και θα προλάβει κάποιος άλλος να σε αρπάξει από τα χέρια του

 

το τέρας σε καταπίνει ολόκληρο

και θα συνεχίσει να σε καταπίνει

αργά και γρήγορα, εναλλάξ μέχρι να χορτάσει

έτσι κι αλλιώς όσο πιο πολλά σου παίρνει, τόσο περισσότερο πεινάει

μέχρι να μην έχει μείνει τίποτα από σένα να καταπιεί

 

κι εσύ θυμώνεις, ουρλιάζεις, ασφυκτιάς

και μαζεύεις την οργή σαν να ήταν βότσαλα στη θάλασσα

και δεμένος χειροπόδαρα κοιτάς

το τέρας να καταπίνει

τις μέρες σου και τις νύχτες σου

τις θάλασσες και τους ουρανούς σου

τις ησυχίες και τια βαβούρες σου

τις εικόνες και τα χαμόγελα που στερείς από τους ανθρώπους σου

 

το τέρας σε καταπίνει ολόκληρο χαϊδεύοντας με ικανοποίηση την κοιλιά του

και όσο και να το πολεμάς

το τέρας πάντα τέρας θα μένει

περί άνθισης

Μένω εκεί. Σε μια γωνιά. Να σας παρατηρώ. Να σας βλέπω. Να μεγαλώνετε. Να αλλάζετε. Να ψηλώνετε. Να ανθίζετε. Να χαρίζετε χρώματα. Και αρώματα. Και χαμογελώ.

Κι έπειτα να μαραίνεστε. Και περιμένω. Να αλλάξετε και πάλι. Να μεγαλώσετε κι άλλο. Να ξανανθίσετε. Και να δω πάλι τα τόσα χρώματα. Να ξαναμυρίσω τις ευωδιές. Χρώματα και αρώματα που είχα συνηθίσει.

Και παρατηρώ πάλι. Πώς απλώνετε τα κλαδιά σας. Που ακουμπάνε πάνω σε άλλα μέχρι τα δικά σας να γίνουν αρκετά δυνατά να σταθούν μόνα τους. Ώσπου να ακουμπήσουν σε κάποια άλλα. Στον ήλιο και στα σύννεφα. Στη ζέστη και στο κρύο. Στη λιακάδα και στη βροχή.

Και περιμένω. Μέχρι να. Στο όποτε δεν. Στο κάποτε ναι.

Φορές δεν έχω υπομονή. Άλλη. Να περιμένω. Λαχταρώ τα χρώματα. Και τα αρώματα. Την στιγμή της άνθισης. Μα μαραμένα μένετε.

Σε πείσμα χαμογελώ. Που κάποτε ανθίσατε. Κοντά μου. Και χάρηκα το χρώμα και το άρωμα. Για όσο.

Περιμένω. Και παρατηρώ. Με τη μελαγχολία της κάποτε άνθισης. Ώσπου παύω να περιμένω. Και να παρατηρώ.

Για να ανθίσει το λουλούδι, άφησέ το ελεύθερο να μεγαλώσει. Το χρώμα δεν εκβιάζεται. Ούτε και το άρωμα. Χρειάζεται ένα θέλω για να σου χαριστούν.

κι αν το χώμα περισσεύει, μετακίνησέ το σε άλλη γλάστρα

(invisible scars take forever to heal)

(the noble art of letting go)

σταυροδρόμι

Φαντάσου ένα σταυροδρόμι. Έπειτα σκέψου σκιές στις τέσσερις άκρες του. Ίσως δεν έχουν όνομα. Ίσως δεν έχουν χρώμα. Ίσως δεν έχουν καν φύλο. Ίσως να μη γνωρίστηκαν ποτέ. Ίσως και να μη συναντήθηκαν ποτέ. Αδιάφορο.

Ύστερα να τις παρατηρήσεις. Πώς έχουν καρφώσει το βλέμμα μπροστά. Χιλιοστό δεν θα γυρίσουν το κεφάλι. Δεν αντιδρούν. Ούτε στις φωνές. Ούτε στα αγγίγματα. Ούτε καν στον γκρεμό που ίσως λίγο πιο κάτω υπάρχει.

Περπατάνε. Μπροστά. Προχωράνε. Διανύουν διαδρομές. Άλλοτε μικρές. Άλλοτε μεγάλες. Προχωράνε. Οι σκιές. Μπροστά. Στο καλύτερο. Στο πιο όμορφο. Κι ούτε που θέλεις να τους το χρεώσεις αυτό. Μα αν προσέξεις πιο καλά, κάθε διαδρομή μπροστά φαίνεται να πηγαίνει. Ενίοτε το πώς κοιτάς είναι πιο ισχυρό από το πώς νιώθεις.

 

Περπατάνε. Μπροστά. Με τα χέρια ανοιχτά. Προχωράνε. Σε διαδρομές. Οι σκιές. Και μαζί κι οι άνθρωποι που στέκονται πίσω τους. Με όλα όσα κουβαλάνε. Και τελικά απομακρύνονται. Ίδιον των διαδρομών. Όσο διανύονται, τόσο μεγαλώνουν οι αποστάσεις. Ώσπου κάποτε μοιάζουν αγεφύρωτες. Ίσως και να είναι. Ίσως πάλι, δυο βήματα παραπάνω αν περπατήσεις, να τις κάνεις τόσες δα.

Στο φως όλα τα βλέπεις πιο μεγάλα. Στη νύχτα τα νιώθεις όλα πιο μεγάλα.

 

Σαν να χάθηκαν οι εικόνες που θα αντίκριζαν τα βλέμματα.

Σαν να χαμογελάς και να μην είναι εκεί για να το δουν.

Σαν να έμειναν ορφανές ένα σωρό μουσικές από την λαχτάρα του πρώτου ακούσματος.

Σαν τα χέρια να μην άνοιξαν για αγκαλιές.

Σαν να κλαις και να μη ξέρουν το γιατί.

Σαν να αγαπάς και να μη πρόλαβες να το πεις.

 

Φαντάσου ένα σταυροδρόμι. Κι έπειτα τις σκιές αφού έχουν περπατήσει κάθε του διαδρομή ως το τέρμα της. Μόνο σαν γυρίσουν το κεφάλι θα καταλάβουν πόση κατάφεραν να διανύσουν. Μικρές νίκες. Που φορές γίνονται μεγάλες απώλειες.

 

Σκιά μία. Στο τέρμα της διαδρομής της. Λίγο νίκησε. Λίγο έχασε.

Ένας αριθμός όταν διαιρείται με τον εαυτό του, μένει η μονάδα. 

τελεία

Ένα τόσο δα σημαδάκι. Μια τελεία. Κάποιες φορές σημαίνει παύση. Ένα διάλειμμα και πάμε πάλι. Μερικές ίσως να την πεις και ανάσα. Άλλες δηλώνει το τέλος. Το όποιο. Με όποιο τίμημα. Όπως και να το ονομάσεις, ό,τι κι αν σημαίνει τελικά, στάθηκες μπροστά της με θάρρος. Σαν να πέταξες τα ρούχα σου και να έριξες με φόρα την γύμνια σου στ’αγκάθια. Δεν γινόταν αλλιώς. Δεν ήθελες διαφορετικά.

Κράτα όσα σου χρειάζονται για να πας παρακάτω, πέτα όσα σου είναι περιττά. Δεν χρειάζεται άλλα βάρη η ψυχή. Εύκολο είναι. Κι αν δεν είναι, θα γίνει.

Ένα τόσο δα σημαδάκι. Μια τελεία. Παράξενο που κάτι τόσο μικρό ζυγίζει μέσα σου τόσο πολύ. Πάρτην στα χέρια σου. Περπάτησέ την. Γέμισέ την εικόνες. Και στιγμές. Και συναισθήματα. Γέμισέ την ώσπου να μη χωράει άλλα. Τότε μόνο μπορείς να την πετάξεις στον αέρα. Να την βουλιάξεις στο νερό. Ή να την κάψεις.

Αυτή η στιγμή δεν είναι για δάκρυα. Ούτε για φωνές. Πολύ περισσότερο όχι για θυμό. Αυτή είναι μια στιγμή για να χαμογελάσεις. Για να θυμάσαι στιγμές και να χαίρεσαι που τις έζησες. Χωρίς πισωγυρίσματα. Δίχως πικρίες. Για ό,τι αληθινό ένιωσες, μη πεις ποτέ ότι μετάνιωσες.

Για λίγο, για πολύ, για όσο. Έζησες. Ένιωσες. Μοιράστηκες. Και χαμογελάς για τις θύμησες που έφτιαξες. Ένα τόσο δα σημαδάκι. Μια τελεία. Και μια απερίγραπτη ηρεμία την στιγμή που θα μπορέσεις να την φέρεις στα χείλη. Να την πεις. Και να ξεστομίσεις ένα γεια κουνώντας το χέρι.

Κι όταν τα ρήματα περνάνε από ενεστώτα σε παρελθοντικό χρόνο, χαμογέλα πιο πολύ. Χαμογέλα της. Κι έπειτα σε μένα. Εύκολο είναι. Κι αν δεν είναι, θα γίνει.

Ένα τόσο δα σημαδάκι. Μια τελεία. Που την περπάτησα. Την γέμισα εικόνες. Και στιγμές. Και συναισθήματα. Ώσπου δεν χωρούσε άλλα. Κι ίσως κάποια στιγμή καταλάβεις γιατί φαίνεται να μου είναι εύκολο να βάζω τελείες. 

the Christmas tag

Με λίγη καθυστέρηση. Πρόσκληση προ των Χριστουγέννων λαμβάνω, ανάρτηση μετά της Πρωτοχρονιάς ετοιμάζω. Οι παραλληλισμοί και οι χαρακτηρισμοί να σου λείπουν.

 

Χριστούγεννα. Σαν να λέμε αγαπώ να περπατάω στη στολισμένη πόλη μου. Πιο όμορφη, ίσως και λίγο πιο μαγική μοιάζει γεμάτη λαμπάκια, αγγελάκια, αστέρια και δυνατές μουσικές. Ενίοτε βέβαια αυτό το στριμωξίδι της καταντά κουραστικό. Σε πιάνουν, σε σπρώχνουν, σου παίρνουν μέσα από τα χέρια κι εκείνο το ωραιότατο κασκόλ που είχες δει μόλις προχθές σε εκείνο το μαγαζί, μα τελικά ποιος νοιάζεται; Φωτάκια, αστεράκια αναβοσβήνουν ολούθε κι όλα μοιάζουν πιο όμορφα. Φωτάκια κόκκινα. Και κίτρινα. Και πράσινα. Και μπλε. Και ξέρεις τι ωραία που θα μοιάζουν τυλιγμένα στο νυχτολούλουδο στη βεράντα;

 

Στο θέμα μας όμως. Η αγαπημένη φίλη Άντζυ του angiesfabulousdiary.blogspot.gr με βγάζει από το συνηθισμένο ύφος του μπλογκ για να με ρωτήσει για τα αγαπημένα μου των Χριστουγέννων. Θα μου πεις τώρα, ποιος νοιάζεται κι ένα δίκιο θα το’χεις. Αλλά ένεκα του xmas mood και του γεγονότος ότι δεν λες εύκολα όχι σ’αυτό το κορίτσι, ιδού λοιπόν.

 

1.   Αγαπημένη Χριστουγεννιάτικη ταινία

Υπάρχει το Love actually και υπάρχουν και όλες οι υπόλοιπες Χριστουγεννιάτικου περιεχομένου ταινίες. Σε κάλυψα;

2.   Αγαπημένο Χριστουγεννιάτικο τραγούδι

Πάτα play και θα καταλάβεις

 

3.   Αγαπημένος Χριστουγεννιάτικος προορισμός

Μέσα στην πόλη. Έξω από την πόλη. Τα Χριστούγεννα είναι διάθεση και την κουβαλάς μαζί σου.

4.   Ποιο είναι το καλύτερο Χριστουγεννιάτικο δώρο που σου έχουν κάνει

Είχα την τύχη ως πιτσιρίκι να μη μου λείψει τίποτα. Φρόντιζαν οι γονείς μου γι’αυτό. Μα θα θυμάμαι όσο τίποτα στα 11, το πρώτο μου στερεοφωνικό με το ψηφιακό ραδιόφωνο και τα ασύρματα πανάκριβα ακουστικά που στην πορεία χάλασαν από την πολλή χρήση.

5.   Έχεις κάποιο Χριστουγεννιάτικο έθιμο;

Συνήθεια θα το βαφτίσω. Να γεμίζω το σπίτι φωτάκια, αστεράκια και κάθε λογής χριστουγεννιάτικες φιγούρες. Παροξυσμός που αναβοσβήνει.

6.   Αυτή είναι μια πολύ σοβαρή ερώτηση: Κουραμπιέδες ή Μελομακάρονα;

Κάποτε μου είπαν ότι ο κουραμπιές είναι και βρισιά για αυτούς που δεν χωνεύουμε, οπότε μελομακάρονα δαγκωτό. Διπλής.

7.   Ονειρεμένος προορισμός για τις διακοπές των Χριστουγέννων

Εντός ή εκτός; Επί τα αυτά ή επί τα άλλα; Ουφ! Με δυσκολεύεις.

Θα σου πω Πήλιο για εντός, Παρίσι για εκτός. Τώρα ξέρεις τι δωράκι θα μου κάνεις. Τι; Όχι;

8.   Τι προτιμάς να κάνεις την βραδιά των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς;

Καλή παρέα. Ένα ποτήρι κρασί. Καλή μουσική. Απλά και όμορφα.

9.   Σου έχει συμβεί κάποιο ευτράπελο τις μέρες εκείνες;

Μου είπαν που να σου καούν τα φωτάκια. Ε και κάηκαν. Ε και ακόμα με βλέπουν κι αλλάζουν γωνία.

10.Τι στόχους βάζεις για το καινούργιο έτος;

Αρνούμαι να θέτω στόχους. Ίσως γιατί στο τέλος της χρονιάς, όσοι δεν έχουν εκπληρωθεί με κάνουν να σκέφτομαι πού δεν προσπάθησα αρκετά, ποιο εκείνο το δικό μου σωστό ήταν το λάθος όλων των άλλων.

Για το καινούργιο έτος προτιμώ τις ευχές. Αυτές που δίνονται από καρδιάς κι ας μοιάζουν ενίοτε τυπικές. Υγεία, αγάπη, όμορφες στιγμές, φίλοι, περίπατοι, εικόνες και μουσικές. Ας είναι γεμάτη από δαύτα η χρονιά κι όλα καλά θα πάνε. Ή έστω έτσι θέλω να πιστεύω.

 

Καλά Χριστούγεννα και καλή χρονιά να έχουμε και είθε να βρίσκουμε – έχουμε – φτιάχνουμε κάθε μέρα περισσότερους λόγους για να χαμογελάμε.