Μένω εκεί. Σε μια γωνιά. Να σας παρατηρώ. Να σας βλέπω. Να μεγαλώνετε. Να αλλάζετε. Να ψηλώνετε. Να ανθίζετε. Να χαρίζετε χρώματα. Και αρώματα. Και χαμογελώ.
Κι έπειτα να μαραίνεστε. Και περιμένω. Να
αλλάξετε και πάλι. Να μεγαλώσετε κι άλλο. Να ξανανθίσετε. Και να δω πάλι τα τόσα
χρώματα. Να ξαναμυρίσω τις ευωδιές. Χρώματα και αρώματα που είχα συνηθίσει.
Και παρατηρώ πάλι. Πώς απλώνετε τα κλαδιά
σας. Που ακουμπάνε πάνω σε άλλα μέχρι τα δικά σας να γίνουν αρκετά δυνατά να
σταθούν μόνα τους. Ώσπου να ακουμπήσουν σε κάποια άλλα. Στον ήλιο και στα
σύννεφα. Στη ζέστη και στο κρύο. Στη λιακάδα και στη βροχή.
Και περιμένω. Μέχρι να. Στο όποτε δεν. Στο
κάποτε ναι.
Φορές δεν έχω υπομονή. Άλλη. Να περιμένω. Λαχταρώ
τα χρώματα. Και τα αρώματα. Την στιγμή της άνθισης. Μα μαραμένα μένετε.
Σε πείσμα χαμογελώ. Που κάποτε ανθίσατε.
Κοντά μου. Και χάρηκα το χρώμα και το άρωμα. Για όσο.
Περιμένω. Και παρατηρώ. Με τη μελαγχολία της
κάποτε άνθισης. Ώσπου παύω να περιμένω. Και να παρατηρώ.
Για να ανθίσει το λουλούδι, άφησέ το ελεύθερο
να μεγαλώσει. Το χρώμα δεν εκβιάζεται. Ούτε και το άρωμα. Χρειάζεται ένα θέλω
για να σου χαριστούν.
κι αν το χώμα περισσεύει, μετακίνησέ το σε άλλη γλάστρα
(invisible scars take forever to heal)
(the noble art of letting go)
