είναι κάτι έρωτες

είναι κάτι έρωτες....

που δεν χωρούν σε σχήματα κι ας αλλάζουν για λίγο το δικό σου

που περπατούν διαδρομές άγνωστες μα δεν φοβούνται

που δεν χρειάζονται λόγια για να γίνουν κατανοητοί

που τους αναγνωρίζεις δίχως αμφιβολία

είναι αυτοί που δεν γνωρίζουν πρέπει, μήπως, αν, ίσως

είναι εκείνοι που δεν σε συνάντησαν όταν φορούσες το καλό σου φόρεμα

είναι εκείνοι που σου είπαν καλημέρα πριν καν ανοίξεις τα μάτια σου

που ανέπνευσαν την κάθε σου ανάσα γιατί απλά δεν γινόταν αλλιώς

είναι εκείνοι που δεν τόλμησαν να σε αγγίξουν

που φοβήθηκαν την φωτιά και έφυγαν μακριά

που στάθηκαν δειλοί κι ας περπάταγες εσύ πάνω σε σχοινί τεντωμένο

κι από κάτω ο γκρεμός

είναι εκείνοι που συνήθισαν να αναπνέεις δίπλα τους

μα να αναγνωρίσουν την ανάσα σου δεν μπορούν

είναι όσοι σε έσπρωξαν σε μια τρελή διαδρομή στην κατηφόρα

που σε έλιωσαν μα δεν σε έκαψαν

που σε είδαν να ψηλώνεις και σου άνοιξαν χώρο να περάσεις

που κρατούσαν μαχαίρια μα διάλεξαν να μη τα χρησιμοποιήσουν

είναι εκείνοι που δίνουν υπόσταση πραγματική στο σώμα σου

που αφήνουν λέξεις και πράξεις να κυλάνε προς το μέρος σου δίχως να τις μετράνε

που σε κάνουν να αναρωτιέσαι πώς ήσουν πριν

είναι εκείνοι που δεν κουράζονται, δεν κοιμούνται, δεν σταματούν

είναι όσοι θα σου χαμογελάσουν φεύγοντας για να έχεις μια ωραία εικόνα να θυμάσαι

είναι κάτι έρωτες....

που σαν ξαπλωτό οχτάρι δεν ορίζονται από διάρκεια

είναι οι ίδιοι που έγιναν εσύ

και που σε πήραν από το χέρι να σε πάνε βόλτα σε καινούργια μονοπάτια

που σου είπαν συγνώμη για όσα δεν πρόλαβαν κι ας μη τη χρειαζόσουν

που σου είπαν ευχαριστώ για ό,τι μοιράστηκε στα δύο

περίμενέ με εκεί, στο γνωστό σημείο

περίμενε, ώσπου να σου χαμογελάσω και να τα ζήσω όλα από την αρχή

με πόνους στο κορμί, με χαμόγελο στο πρόσωπο

με λίγα, με πολλά, με όσα

σχεδόν άθικτη, σχεδόν γεμάτη, σχεδόν άδεια

είναι κάτι έρωτες....

που γεννήθηκαν

που έζησαν

που έφυγαν

που....

ήταν κάτι έρωτες....

τα πράγματα είναι απλά

Ο φίλος μου ο Β. λέει ότι τα πράγματα είναι απλά. Πως ένα κι ένα, κάνουν δύο. Ασφαλώς ο συλλογισμός έχει και συνέχεια, μα δεν θα στην πω. Όχι τώρα. Εκείνο που θα σου πω, είναι ότι όσο μεγαλώνω συνειδητοποιώ πως αυτό το σκεπτικό έχει γίνει στάση ζωής. Χωρίς ενοχές πια που δεν ταιριάζω με τους πολλούς. Χωρίς το αλλόκοτη που μου είχαν φορέσει για ταμπέλα, να με ενοχλεί πια. Μπορώ να σου πω πως πλέον το περηφανεύομαι κιόλας. Έτσι είναι. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Κάποιοι αναπνέουν αλλιώτικα το ψέμα τους. Όχι. Δεν πρόκειται για αγώνα ανωτερότητας. Ούτε για εκείνες τις απέλπιδες προσπάθειες να αποδείξεις το πιο σου. Κανείς δεν είναι καλύτερος από κάποιον άλλο. Μόνο διαφορετικός είναι.

Θυμώνω όμως. Με μένα. Που επί χρόνια ξοδεύτηκα. Και που πέταξα τόσο χρόνο δικό μου που πίσω δεν γυρνάει, να ψάχνω τις κρυφές γωνιές. Λέξεων, κινήσεων, καταστάσεων. Μια υπερανάλυση των πάντων που θα ζήλευε κι ο πιο καταξιωμένος επιστήμονας του είδους. Αυτή είμαι. Δεν ήξερα αλλιώς. Δεν ξέρω αλλιώς. 

Τόσος χρόνος που ξοδεύτηκε σε κάποια μήπως. Και σε αν. Και σε βαθύτερα νοήματα ή δεύτερα και τρίτα επίπεδα που δεν υπήρξαν ποτέ. Αντί να γίνεται ζωή. Ανάσες, αναμνήσεις και εμπειρίες.

Μαλακίες.

Και κάθε φορά που το να κλείνω πόρτες και παράθυρα αφήνοντας τον κόσμο απέξω, μοιάζει η μόνη επιλογή που θα ήθελα να έχω, μια φράση ακούω μέσα στο κεφάλι μου.

Τα πράγματα είναι απλά. Ένα κι ένα κάνουν δύο.

Γιατί είναι κάποιες λέξεις που τόσο φυσικά σχηματίζουν προτάσεις. Είναι οι ίδιες λέξεις, οι ίδιες φράσεις που ακούς από ανθρώπους δικούς σου που μοιάζουν σαν να διαπερνούν το σώμα. Και το μυαλό κυρίως.

Οι ίδιες λέξεις, οι ίδιες φράσεις που σε σπρώχνουν να κουνηθείς από την θέση που τόσο καλά βολεύτηκες.

Ναι, τα πράγματα είναι απλά. Δεν ξέρω αν ένα κι ένα κάνουν δύο τελικά, μα όλα μοιάζουν καλύτερα και πιο όμορφα όταν τα απλουστεύεις μέσα στο κεφάλι σου. Και σε τελική ανάλυση, ποιος ο λόγος για τόση πολλή προσπάθεια όταν στην άλλη γωνία ίσως περιμένει κάτι άλλο που κυλάει τόσο απλά; Που η σκέψη του μήπως, του αν και του πώς απλά δεν χρειάζεται. Που μπαίνει στην ζωή σου και γίνεται κομμάτι σου. Θες, δε θες.

Να, είδες; Πάλι το έκανα. Να ξεδιπλώνω ολόκληρο σκεπτικό για τα πράγματα που είναι απλά, αντί να πάρω τα πόδια μου και να πάω να τα συναντήσω. Να δω την ομορφιά τους και να χαμογελάσω. Όλα κρύβουν ένα μικρό κομμάτι ομορφιάς μέσα τους. Κι ας με μελαγχολούν ενίοτε ταυτοχρόνως.

Απλό και όμορφο το λουλούδι που ανθίζει και σε γεμίζει χρώματα και ευωδιές.

Απλό και όμορφο ένα τραγούδι που σφηνώνει στο μυαλό και σου γεννάει τόσα συναισθήματα.

Απλό και όμορφο να καταλαβαίνουν τις σιωπές σου και να σου φωνάζουν την αγάπη τους μόνο με ένα βλέμμα.

Απλός και όμορφος ο ουρανός με τα σύννεφα που κόβουν βόλτες πέρα-δώθε.

Απλό και όμορφο σε μια διαδρομή με το μετρό, τόσες εικόνες να τρέχουν μπροστά στα μάτια σου μέχρι να ζαλιστείς.

Απλό και όμορφο να έχεις ανθρώπους που να μπορείς να περπατάς δίπλα τους χωρίς να λες κουβέντα μα να μοιάζει σαν να έχεις πει τα πάντα.

Ναι, τα πράγματα είναι απλά. Και ενίοτε όμορφα.

Δεν ξέρω αν τελικά ένα κι ένα κάνουν δύο, μα υπόσχομαι να το ανακαλύψω. 

Γιατί τα έχω κάνει όλα.

Μύρισα το λουλούδι στη γλάστρα. Και του είπα ευχαριστώ που γέμισε με χρώμα τα μάτια μου.

Άκουσα ένα τραγούδι και βυθίστηκα μέσα του. Σε λούπα. Όπως κάθε μα κάθε φορά.

Σιώπησα και δεν χρειάστηκε να εξηγήσω γιατί. Ήξεραν.

Κοίταξα ψηλά στον ουρανό, έκλεισα τα μάτια και πήγα βόλτα μ'ένα σύννεφο. Είχα τριγύρω μου μπλε κι ήταν όμορφα.

Έτρεξαν οι εικόνες μπροστά στα μάτια μου. Έτρεξα κι εγώ να τις προλάβω, μα δεν. Ζαλίστηκα.

Περπάτησα δίπλα σε ανθρώπους δικούς μου. Σιωπηλά. Κι ας έτρεχαν τόσα πολλά μέσα στο κεφάλι.

Δεν είπα κουβέντα. Δεν ξέρω αν κατάλαβαν. Μα ένιωσα σαν να είπα τα πάντα.

Τα πράγματα είναι απλά.

Και ίσως ένα κι ένα να κάνουν δύο τελικά.  

μερικές φορές

φορεμένες μάσκες σε συναντήσεις με λόγια που άργησαν πολύ

χαμόγελα επιτηδευμένα που πασχίζουν να σκεπάσουν αμηχανίες

πόρτες που ανοιγοκλείνουν μόνο για να ταϊσουν τσακισμένους εγωισμούς

για άλλη μια φορά θα διαλέξεις αυτό που θα σε πονέσει πιο πολύ

κι η φωτιά επιστρέφει στις άκρες των δαχτύλων

να κάψει τις λέξεις που που ο πόνος κι ο χρόνος ξεθώριασε

όλα οφείλουν να τελειώνουν ακριβώς όπως αρχίζουν

με φωτιά

κι όλες οι σιωπηρές υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν επιστρέφουν

εκεί ακριβώς όπου δόθηκαν

να λιώσουν στο χώμα

να εκραγούν στον αέρα

να φύγουν μακριά

ή να γίνουν ένα με το σώμα

κάποιες φορές, κάποιοι άνθρωποι περπατούν εκεί που άλλοι φοβούνται να πάνε

επιθυμίες ή ανάγκες που φωνάζουν μαζί

στο σκοτάδι ή στο φως

λάθη στο παραλίγο που μοιάζουν σαν να έγιναν

μερικές φορές αυτό που θέλεις με αυτό που χρειάζεσαι δεν είναι το ίδιο πράγμα