Ήρθε
πάλι. Όπως κάθε χρόνο. Σαν προγραμματισμένο ραντεβού στο οποίο οφείλω να είμαι
πάντα συνεπής. Εκείνη η συγκεκριμένη ημέρα που εγώ μεγαλώνω κι από λίγο.
Με
κοιτάζω στον καθρέφτη. Περιέργως, από την άλλη πλευρά με κοιτάζει ακόμα εκείνο το
μικρό κορίτσι που βιαζόταν τόσο να μεγαλώσει. (Και τι κατάλαβες;) Εκείνο το
μικρό κορίτσι είμαι εγώ. Κι
η γυναίκα που το κοιτάζει στον καθρέφτη είμαι και πάλι εγώ. Σαν να μη πέρασε στιγμή.
Σαν να
μην μεγάλωσα καθόλου. Και το τώρα είναι η στιγμή που το κορίτσι κι η γυναίκα συναντιούνται. Η
μία για να σου πει για αυτά που ονειρεύεται, η άλλη για να σου πει για αυτά που
έζησε. Κι οι δυο για το ίδιο πράγμα θα σου πουν – για στιγμές, για ανάσες, για
αγάπη.
Ένα
τέτοιο καλοκαιρινό βράδυ, στέκομαι σε μια ταράτσα της Αθήνας. Μπλε πάνω από το
κεφάλι μου. Μουσικές γεμίζουν τα αυτιά μου. Όλα όσα χρειάζομαι είναι εδώ. Κι όλοι
όσοι αγαπώ είναι εδώ. Παρόντες και μη. Κι είναι μια μικρή ευτυχία τούτη ακριβώς
την στιγμή να αισθάνομαι τόσο γεμάτη. Κι είναι ακόμη μεγαλύτερη ευτυχία να αισθάνομαι
πως αξιώθηκα για τόση αγάπη.
Χαμογελώ.
Μέσα μου και έξω μου. Άλλωστε, αυτοί που μ’ αγαπάνε έτσι με προτιμούν.
Το
ταξίδι συνεχίζεται.
