λίγο πριν την στροφή τη γνωστή
που πάλι δεν θα προσπεράσω
όπως τόσες και τόσες σε τόσα χρόνια
με το βλέμμα να μοιράζεται παντού
στα φώτα του δρόμου
στα λαμπάκια του ταμπλό
στον τίτλο του τραγουδιού με φόντο χρώμα πορτοκαλί
λες και χρειάζεται το μάτι να αναγνωρίσει αυτό που γεμίζει τα αυτιά
πιο δυνατά
κι άλλο
και λίγο ακόμα
για εκείνο το λιώσιμο
το χάσιμο
όπως κάθε φορά
λίγο πριν την στροφή την γνωστή
να κοιτάω
το πόδι στο γκάζι
πότε-πότε στο φρένο
τον δρόμο που απλώνεται μπροστά
χιλιόμετρα που μια ανάγκη περίεργη περνάει κάτω από τις ρόδες μου
δρόμος
όλος μπροστά κι όλος δικός μου
σαν λύτρωση μοιάζει
κι αν πρέπει να φωνάξεις, φώναξε
κι αν έτσι πρέπει να ξεσπάσεις, κάντο
κι αν σε ένα τραγούδι βρίσκεσαι, δυνάμωσέ το μέχρι να πονέσει το μυαλό
ανάσα θα γίνει
μια στιγμή να κλείσουν τα μάτια
για δευτερόλεπτα
μόνο ίσως για να κρατηθεί μια στιγμή
μόνο ίσως για να φυλακιστεί μια εικόνα
στο μυαλό
εκεί που όλα υπάρχουν και που πάντα θα
όσο κρατά η ανάσα
στο μυαλό όλα
εκεί που κρατούνται
βιώνονται
νιώθονται
και θα
για να φύγουν για λίγο και να επιστρέψουν ξανά
και ξανά θα κρατηθεί η στιγμή
θα φυλακιστεί η εικόνα
κι εκείνη η αίσθηση
πες το ηρεμία
πες το ελευθερία
πες το στιγμή δική σου
και δική μου
κι αν πρέπει να φωνάξεις, φώναξε
κι αν έτσι πρέπει να ξεσπάσεις, κάντο
στην στροφή την γνωστή
που πάλι δεν θα προσπεραστεί
όχι στην ομορφιά την αποψινή
κι όχι στις μυρωδιές τις αποψινές
στάση ξαφνική
στην άκρη του δρόμου
πόρτα ανοίγει
πόδια περπατούν
μάτια κοιτάνε τον ουρανό
όπως τόσες και τόσες φορές στα χρόνια μου
μπερδεύεται
μπλέκεται
το μαύρο του ουρανού
με το μαύρο του αυτοκινήτου
και με το μαύρο του μυαλού
γίνονται ένα
χρώμα δικό μου έχει γίνει
ο φόβος δεν είναι για το σκοτάδι
ο φόβος είναι για όσα κρύβονται στο σκοτάδι
όσα ανασαίνουν κι όσα δεν
για όσα αληθινά δεν είναι
για όσα εδώ δεν είναι
παιχνίδια της σκέψης
που στιγμές γίνονται όλα όσα φοβάσαι
και που θέση καμία δεν έχουν απόψε
καλοκαίρι είναι
όμορφο βράδυ είναι
εποχή που όλα γύρω σου θα έπρεπε να είναι πιο φωτεινά
πιο χρωματιστά
πιο, πιο και πιο
εμμονές του πρέπει
για την σωστή την στιγμή που αδυνατώ να κατανοήσω
πότε είναι εντάξει για ένα γέλιο ή ένα κλάμα;
πότε για μια χαρά ή μια στενοχώρια;
πότε για ένα χαμόγελο ή μια μελαγχολία;
πότε για να αφεθείς ή να εγκλωβιστείς;
όχι άλλες σκέψεις
τα μυστήρια του κόσμου δεν θα λυθούν απόψε
μόνο λίγες στιγμές θα κρατηθούν
μόνο το μυαλό να γεμίσει με εικόνες
και μυρωδιές
κι ένα αεράκι να χαϊδεύει το κορμί
χέρια απλωμένα
σαν να αγκαλιάζεις τον ουρανό μοιάζει
αν με ψάξεις, εκεί θα με βρεις
λίγο πριν την στροφή την γνωστή
να κοιτάζω τον ουρανό
να μετράω τα αστέρια
να χάνω το μέτρημα και να ξεκινάω από την αρχή
να μπερδεύεται ο αέρας στο φόρεμά μου
να με αγγίζει παντού
να γίνομαι ένα μαζί του
αιώρηση στον χώρο
σαν τα πόδια στην γη να μη πατάνε
κι όμως
αν με ψάξεις, εκεί θα με βρεις
κοίτα με μα τίποτα μη ρωτήσεις
τίποτα μη μου πεις
δεν χρειάζεται
κάτσε πλάι μου
να σιγομουρμουρίσουμε το τραγούδι από τα ηχεία του αυτοκινήτου
να βουλιάξουμε σε έναν στίχο
να κάνουμε τσιγάρο
να κοιταχτούμε για μια στιγμή
και μετά να σηκώσουμε το βλέμμα
να κοιτάξουμε τις φωτεινές κουκκίδες που λέμε αστέρια
να ανοίξουμε τα χέρια να μας αγκαλιάσει ο αέρας
λόγια δεν χρειάζονται για να κρατηθεί η στιγμή
δική σου και δική μου θα γίνει
ανάμνηση θα γίνει
ανάσα είναι
και τα μαλλιά να πέφτουν στην γυμνή πλάτη
σαν το χάδι που λείπει
σαν εκείνο που δεν θα έρθει ποτέ
σαν την ασφάλεια όταν το κεφάλι ακουμπάει σε έναν ώμο
λες κι είναι έρωτας μισός
σαν αγάπη αληθινή
σαν στιγμή
λες κι ανασαίνεις
σε όσα αγγίζεις και σε όσα δεν
με όλα όσα νιώθεις και με όσα δεν
λίγο πριν την στροφή την γνωστή
με εικόνες γεμάτη
με μυρωδιές ποτισμένες στο δέρμα
με συναισθήματα αληθινά
με σιγουριά
με χαμόγελα
μια πόρτα να κλείνει
ένα τραγούδι να δυναμώνει
ένα κορμί να λικνίζεται στον ρυθμό
μια διαδρομή να (ξανα)ξεκινά
χιλιόμετρα κάτω από τις ρόδες μου
κι ένα χαμόγελο απλωμένο στο πρόσωπο
λίγο πριν την στροφή την γνωστή
που ίσως ξαναπροσπεράσω
ένα βράδυ
όπως όλα τα άλλα
μα και λίγο διαφορετικό
που δεν θα ξεχάσεις
μη ξεχάσεις
φεύγοντας πάρε με μαζί σου
