απογείωση

Από εκείνες τις μέρες. Που παρακαλάς εκείνο το βαγόνι του μετρό να μην έρθει πριν εσύ το ζητήσεις. Εις μάτην. Δεν αλλάζει μέτρημα ο χρόνος επειδή έτσι το θες εσύ.

Κι εκείνος ο θόρυβος κάθε που κλείνουν οι πόρτες να σε καρφώνει στην καρδιά. Τόσο απλά. Μπαμ και τελείωσες. Εις μάτην. Μακάρι να ήταν τόσο απλό.

 

Κι έπειτα λίγες στιγμές δανεικές μήπως και γεμίσουν οι ψυχές. Μα οι τρύπες δεν μπαλώνονται. Μόνο μεγαλώνουν.

 

Όλα εδώ είναι.

Όλα εδώ δεν θα είναι.

Υπέρμετρη αισιοδοξία.

Ξεκάθαρος ρεαλισμός.

Όλα ειπώθηκαν. Όλα χαρακτηρίστηκαν. Κι όλα στο ίδιο σημείο καταλήγουν.

 

Κι έπειτα μια διαδρομή. Την είπα τελευταία. Έτσι την ένιωσα.

Μόνη σωτηρία εκείνη η ταχύτητα. Που έκανε τον αέρα να με παίρνει μαζί του. Κι εκείνη η εικόνα των δαχτύλων. Μπλεγμένων πάνω στον λεβιέ των ταχυτήτων.

Όσο πιο γρήγορα, τόσο καλύτερα. Προτιμότερο δεν είναι; Το τσιρότο μια κι έξω τραβιέται. Να μην υποφέρει το δέρμα.

 

Όλα εδώ είναι. Κι ένα άγγιγμα στο μέρος της καρδιάς. Για όσα απλόχερα μοιράστηκαν. Κι όταν οι φιγούρες απομακρύνονται, ξεθωριάζουν και χάνονται πάλι όλα εδώ είναι. Κι ένα τσίμπημα στο μυαλό να σου μιλάει για όσα δεν πρόλαβαν να μοιραστούν.

 

Μια λευκή γραμμή στον ουρανό. Ένα φωτεινό σημάδι που ξεχώρισε μέσα από τα σύννεφα. Κι ο χρόνος γέμισε αποσιωπητικά.

Η σιωπή ξέρει. Δεν θα πει ποτέ μα πάντα θα ξέρει.

 

Δεν θέλει πολύ. Μια απογείωση κι η ψυχή θα ταξιδέψει.

Προσδέσου Αγγελικάκι.