Και πορεύεσαι. Υπάρχεις. Ανασαίνεις. Όπως εγώ. Όπως όλοι. Με τα χαρούμενα και τα στενόχωρα. Με τα όλα σου.
Και μέσα σε όλα αυτά επιλέγεις. Καλώς κάνεις. Δεν είναι ο ρόλος μου να κρίνω. Αν είναι σωστό ή λάθος. Δεν μπορώ και δεν θέλω. Να κρίνω. Έτσι κι αλλιώς το δικό μου το σωστό δεν είναι απαραίτητα και δικό σου. Ακριβώς όπως και το λάθος. Επιλέγεις όπως νιώθεις. Αρκεί.
Συγχώρα με που δεν διάλεξα στρατόπεδο. Δεν ήξερα ότι έπρεπε. Δεν ήξερα καν ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο. Το μόνο που ήξερα, να μοιράζομαι σιωπές. Και βλέμματα. Και διαδρομές.
Να δημιουργώ αναμνήσεις και να τις κρατάω κοντά μου. Ζωντανές. Για να κάνουν παρέα και με άλλες καινούργιες.
Ήξερα εκείνες τις μαγικές στιγμές. Εκείνα τα ξεχωριστά σημεία που συναντώνται οι ζωές. Και που ξαφνικά άνθρωποι γνωστοί ή άγνωστοι, ίδιοι ή διαφορετικοί, είναι ή γίνονται δικοί σου.
Συγχώρα με. Δεν ήξερα.
Δεν ξέρω. Αν το μαύρο μου είναι περισσότερο ή λιγότερο σκοτεινό από το δικό σου. Ή αν το φως μου είναι περισσότερο ή λιγότερο λαμπερό από το δικό σου. Αν αυτό που χρειάζεσαι είναι να σε αφήσω να βουλιάξεις ή να σου απλώσω το χέρι για να στηριχτείς. Συγχώρα με που ήμουν πρόθυμη να σου προσφέρω αυτό που θα ήθελα να κάνουν αν ήμουν εγώ. Που φορές ελάχιστες το ένιωσα σε όλη μου την ζωή. Και που ήταν η στιγμή που αποφάσισα πως το χώμα δεν είναι εκεί για να τρίβεις τα μούτρα σου πάνω του. Ούτε για να πληγώνεις τα γόνατά σου όταν έχεις πέσει.
Το χώμα είναι εκεί για να το πατάς. Για να χτυπάς με πείσμα το πόδι σου και να το σηκώνεις στον αέρα. Λίγο πριν δώσεις μια για να φτάσεις ξανά στην επιφάνεια.
Συγχώρα με. Δεν ήξερα.
Μα και τώρα που ξέρω, τίποτα δεν θα άλλαζα. Τίποτα δεν θα έπαιρνα πίσω. Μόνο λυπάμαι. Που όταν το ένα χέρι απλώνεται με τα δάχτυλα τεντωμένα, ένα άλλο τα σφίγγει σε γροθιά.
Συγχώρα με. Δεν ήξερα.
Δεν ήξερα ότι πολεμούσαμε.
Μεταξύ μας.
Και μέσα σε όλα αυτά επιλέγεις. Καλώς κάνεις. Δεν είναι ο ρόλος μου να κρίνω. Αν είναι σωστό ή λάθος. Δεν μπορώ και δεν θέλω. Να κρίνω. Έτσι κι αλλιώς το δικό μου το σωστό δεν είναι απαραίτητα και δικό σου. Ακριβώς όπως και το λάθος. Επιλέγεις όπως νιώθεις. Αρκεί.
Συγχώρα με που δεν διάλεξα στρατόπεδο. Δεν ήξερα ότι έπρεπε. Δεν ήξερα καν ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο. Το μόνο που ήξερα, να μοιράζομαι σιωπές. Και βλέμματα. Και διαδρομές.
Να δημιουργώ αναμνήσεις και να τις κρατάω κοντά μου. Ζωντανές. Για να κάνουν παρέα και με άλλες καινούργιες.
Ήξερα εκείνες τις μαγικές στιγμές. Εκείνα τα ξεχωριστά σημεία που συναντώνται οι ζωές. Και που ξαφνικά άνθρωποι γνωστοί ή άγνωστοι, ίδιοι ή διαφορετικοί, είναι ή γίνονται δικοί σου.
Συγχώρα με. Δεν ήξερα.
Δεν ξέρω. Αν το μαύρο μου είναι περισσότερο ή λιγότερο σκοτεινό από το δικό σου. Ή αν το φως μου είναι περισσότερο ή λιγότερο λαμπερό από το δικό σου. Αν αυτό που χρειάζεσαι είναι να σε αφήσω να βουλιάξεις ή να σου απλώσω το χέρι για να στηριχτείς. Συγχώρα με που ήμουν πρόθυμη να σου προσφέρω αυτό που θα ήθελα να κάνουν αν ήμουν εγώ. Που φορές ελάχιστες το ένιωσα σε όλη μου την ζωή. Και που ήταν η στιγμή που αποφάσισα πως το χώμα δεν είναι εκεί για να τρίβεις τα μούτρα σου πάνω του. Ούτε για να πληγώνεις τα γόνατά σου όταν έχεις πέσει.
Το χώμα είναι εκεί για να το πατάς. Για να χτυπάς με πείσμα το πόδι σου και να το σηκώνεις στον αέρα. Λίγο πριν δώσεις μια για να φτάσεις ξανά στην επιφάνεια.
Συγχώρα με. Δεν ήξερα.
Μα και τώρα που ξέρω, τίποτα δεν θα άλλαζα. Τίποτα δεν θα έπαιρνα πίσω. Μόνο λυπάμαι. Που όταν το ένα χέρι απλώνεται με τα δάχτυλα τεντωμένα, ένα άλλο τα σφίγγει σε γροθιά.
Συγχώρα με. Δεν ήξερα.
Δεν ήξερα ότι πολεμούσαμε.
Μεταξύ μας.
