βεράντες

Να’μαι πάλι. Να μιλάω για μικρές στιγμές. Από εκείνες που με κάνουν να χαμογελάω.

Να’μαι πάλι. Να νιώθω τις μικρές στιγμές. Εκείνες που πάντα θα κουβαλάω μέσα μου.

 

Δεν θέλω πολυκοσμία απόψε. Ούτε και βόλτα στη φασαρία. Μόνο να ξεκουραστώ για λίγο εδώ.

Χωρίς λέξεις.

Δίχως όλα αυτά που έχουμε πει και ξαναπεί εκατομμύρια φορές.

Φτάνει πια.

Θέλω μόνο αυτή την απλή στιγμή.

Δίπλα στη γλάστρα με το γιασεμί που τόσο λατρεύω να μυρίζω. Το ξέρεις.

Με το βλέμμα κολλημένο στα φωτεινά σημάδια που φρόντισες να ανάψουν για μένα.

Με τα αυτιά μου να γεμίζουν με τις μουσικές που ξέρεις ότι αγαπάω.

Απλά και όμορφα.

 

Τι ώρα είναι; Μα και να το μάθω, τι σημασία έχει;

Εγώ και πάλι την στιγμή θα κρατήσω. Κι εκείνο το αεράκι που κάνει το δέρμα μου να ανατριχιάζει. Και την ανάσα στη διπλανή καρέκλα. Κι εκείνο το αίσθημα της πληρότητας κάθε που τα κορμιά έρχονται κοντά.

Έτσι κι αλλιώς ο χρόνος χάνεται. Τώρα, αυτή την στιγμή που σου μιλάω ο χρόνος μας μικραίνει. 

Να τον μοιραστούμε πριν να είναι αργά.

Πρέπει.

Θέλω.

 

Ας ανακατέψουμε τις λέξεις. Να μην είμαι σίγουρη για το τι, για τον χρόνο, για τον λόγο.

Ας ανακατέψουμε τις στιγμές. Να γίνει το τώρα πριν και το αύριο τώρα.

Όλη μου η αλήθεια κρυμμένη σε μια στιγμή.

Σε αυτή την στιγμή.

Και σε όλες τις στιγμές.

Στα αστέρια που με αφήνεις να μετράω κι ας το θεωρείς χαζό.

Στα μπλεγμένα δάχτυλα.

Στο άγγιγμα μιας πλάτης.

Στην ανάσα που με χτυπάει στον λαιμό.

 

Είναι όμορφα έτσι.

Είναι όμορφα εδώ.

 

Λίγες λέξεις για ένα ευχαριστώ.

Και για ένα συναίσθημα που έγινε λέξη.

 

Όλα εκεί είναι.

Όλα εδώ είναι.

Στις βεράντες που μοιραστήκαμε μια στιγμή.