Να φεύγεις. Να δραπετεύεις. Να αδειάζεις το μυαλό μέχρι να μη θυμάσαι ό,τι
στο σκοτεινιάζει. Να γεμίζεις το κεφάλι σου με μουσικές που γουστάρεις. Με τη
μυρωδιά της θάλασσας μέσα σου. Με εικόνες που θες να κρατήσεις όσο περισσότερο
μπορείς. Άμμος, μπλε της θάλασσας και του ουρανού, πράσινο κι αλμύρα. Κατάσταση
φεύγα. Σ’αυτό το φεύγα μου έλα να με βρεις. Ή θα έρθω να σε βρω εγώ. Να γεμίσουμε
κεφάλια και καρδιές με όλα όσα θα κρατήσουμε ακόμη κι όταν το φεύγα θα γίνει
γύρνα. Με όλα όσα θα μείνουν στο μυαλό. Θα τα πάρω μαζί μου φεύγοντας. Κι άσε
με να μείνω για λίγο εκεί. Που οι άνθρωποι χαμογελούν από καρδιάς. Που ανοίγουν
μια αγκαλιά να σε κλείσουν μέσα της για όσο το χρειάζεσαι. Που το φεύγα σου είναι
το μείνε τους.Κάποτε θα σου μιλήσω για όλα αυτά. Πώς είναι να φεύγεις. Πώς να
δραπετεύεις. Πώς να αδειάζεις το μυαλό και πώς να το γεμίζεις φως. Μέχρι τότε πάμε
να περπατήσουμε παρέα. Στο μπλε δίπλα. Ας μη πούμε πολλά. Είναι μέρες δικές
μου. Και δικές σου. Είναι στιγμές που φτιάχνουμε παρέα. Και που θα τις θυμόμαστε
κάθε που η καθημερινότητα θα μας στριμώχνει.Φεύγω. Δραπετεύω. Και γίνομαι η ανέμελη εκδοχή του εαυτού μου. Πιο συμπαθητική
σαν να γίνομαι έτσι. Όχι; Θα στην αφήσω λίγο εδώ να μου την προσέχεις. Και θα
φύγω. Μα θα επιστρέψω πάλι. Να δραπετεύσουμε παρέα. Ξανά. Ναι;
