θυμάσαι τότε;

θυμάσαι τότε;

που συναντήθηκαν τα βλέμματα

που μοιράστηκαν οι σκοτεινιές

που βγήκαν οι ψυχές κι ακούμπησαν σε ένα τραπέζι να ξεκουραστούν

που πνίγηκαν τα αδιέξοδα όλα σ’ ένα ποτήρι

(ή και δύο, ή και όσα)

 

θυμάσαι τότε;

που η αγάπη έγινε μονόδρομος

που οι ζωές γέμισαν φως, αστέρια και ουρανό

που το να νοιάζεσαι σχημάτισε χαμόγελα

που ενώθηκαν οι ζωές

 

θυμάσαι;

που οι διαδρομές ήταν ο μόνος προορισμός

που μοιράστηκαν τα μικρά γιατί τελικά ήταν μεγάλα

που δόθηκαν τα λίγα γιατί τελικά ήταν πολλά

κι οι παρενθέσεις πήραν οριζόντια μορφή

 

θυμάσαι;

που οι λέξεις ήταν περιττές

που οι σιωπές κουβέντιαζαν με τα βλέμματα

(πόσα είπαμε Θεέ μου)

που οι μουσικές γέμιζαν τον χρόνο

που τα κεφάλια ακούμπησαν σε ώμους ξένους

 

θυμάσαι τότε;

που μικρές διαδρομές διανύθηκαν, περπατήθηκαν, αγαπήθηκαν

που τα χρώματα μπλέχτηκαν μεταξύ τους

που οι ανάσες βρήκαν τον ρυθμό τους

που τα χαμόγελα ήταν ό,τι πιο αληθινό

 

θυμάσαι τότε;

που άνθρωποι δικοί μας πήραν στροφές άλλες

που μεγάλωσαν οι αποστάσεις μα δεν μίκρυνε η αγάπη

που οι παρενθέσεις άλλαξαν θέση

 

κάποιες λέξεις δεν έχουν συνώνυμα

κάποιες στιγμές δεν σβήνονται

κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν αντικαταστάτες

κι οι (κοινές) ζωές δεν διαγράφονται

 

θυμάσαι τότε;

 

(κάποτε θα γκρεμίσουμε τους τοίχους που χτίσαμε)

(κάποτε θα ξαναβρεθούμε)

(εκεί)

χαμ(ω/ο)γέλα

σαν να τρέχω αγώνα δρόμου

και να τερματίζω τελευταία

 

σαν κάτι να αλλάζει

σαν κάτι να χάνω

σαν το εγώ να μην είναι και τόσο εγώ πια

 

μα πάντα εξακολουθώ να σχηματίζω καμπύλες στο χαρτί

να κλείνω τα μάτια

και να τα ξανανοίγω πάλι

 

το βλέμμα ψηλά

στο μπλε

 

κι έπειτα μια ανάσα

 

πάμε πάλι

χαμογέλα

γέλια, βλέμματα, άνθρωποι (δικοί μου)

παρουσίες, απουσίες, αποστάσεις

όλα στον πάτο του ποτηριού καταλήγουν

 

(βάλε με στη πρίζα)