χορεύουμε;

Δεν είναι ότι το ακούς για πρώτη φορά. Άπειρες φορές πριν. Που έχεις πατήσει το play. Που έχεις κουνήσει ρυθμικά το κεφάλι σου στη μελωδία του. Που έχεις ακούσει τους στίχους προσεκτικά φτιάχνοντας εικόνες στο κεφάλι σου. Που το έχεις σιγοτραγουδήσει. Σίγουρα δεν είναι ότι το ακούς για πρώτη φορά.

Μα έρχεται η στιγμή που το βάζεις να παίξει ξανά και μοιάζει σαν πρώτη φορά να είναι. Στις πρώτες νότες φαντάζεσαι ήδη να το χορεύεις. Χωρίς λέξεις. Με κινήσεις αργές. Με βήματα διστακτικά. Με αγγίγματα δειλά. Και κάθε που συναντώνται τα βλέμματα, χαμόγελα κρυφά. Σαν αυτά που συνήθισα πια. Φαντάζεσαι να το χορεύεις. Κι η ψυχή απέναντί σου έχει όνομα. Και τα μάτια καρφωμένα πάνω σου. Συναισθήματα. Παρελθόν και συνεπώς ένα κάποιο φορτίο. Φόβους. Δισταγμούς. Και πράγματα να δώσει. Αν στα προσφέρει, πάρτα.

Είναι κάποια τραγούδια που είναι άνθρωποι. Γίνονται άνθρωποι. Και το μόνο που θες να ανοίξεις τα χέρια. Να το χορέψεις αυτό το τραγούδι. Κι ας μη χόρευες ως τώρα. Να ανοίξεις την καρδιά σου στα δύο και να το βολέψεις εκεί. Να το πεις δικό σου. Και να δώσεις μια αγκαλιά. Κι όσο το κλείνεις στα χέρια σου, άλλο τόσο κλείνεσαι κι εσύ εκεί. Για αυτή την σιγουριά. Για το αίσθημα της ασφάλειας πως δεν θα σε πονέσουν. Για τα πρέπει που χαζά μοιάζουν. Για τους τοίχους που θέλεις να γκρεμίσεις. Για την ηρεμία και την ανατριχίλα και τα χαμόγελα που προκαλείς. Πιο πολύ για εκείνα που σου γυρνάνε πίσω. Κι όλα αυτά ταυτόχρονα.

Είναι κάποια τραγούδια που είναι άνθρωποι. Σώματα ανθρώπινα που η παραμικρή επαφή τα φοβίζει. Οι δύο κερδίζουν τον ένα. Να ξέρουν να περιμένουν αρκεί.  Μέχρι το τραγούδι να παίξει ξανά.

Δεν είναι ότι το ακούς για πρώτη φορά. Μα αν με αφήσεις να στο τραγουδήσω, κάθε φορά πρώτη θα είναι.

Χορεύουμε;