XXXVIII

Στην επιστροφή με το αυτοκίνητο άκουγα Massive Attack. Το Angel. Σε πολλαπλές επαναλήψεις. Και κάθε φορά το μπάσο να χτυπάει μέσα μου. Να με βυθίζει και να με τινάζει ψηλά. Ζωή πες το.

Και έβρεχε πολύ. Ζαλάδα από την κίνηση των υαλοκαθαριστήρων. Σαν δυο δάχτυλα που κουνιούνται ρυθμικά λέγοντάς μου όχι, μη. Η άρνηση που πάντα με θυμώνει. Θα τη διαλύσω.
Φορούσα το καλό μου φόρεμα. Και τα ψηλά μου παπούτσια. Ήμουν η χαρούμενη εκδοχή του εαυτού μου. Τι κρίμα που δεν με είδαν έτσι όλοι όσοι ήθελα. Αυτοί που μ’αγαπάνε κι αυτοί που φοβούνται να το κάνουν. Έχω μια αγκαλιά για όλους. Σαν αυτή που άνοιξα στον λόφο ενώ έβρεχε. Λύτρωση.
Ήμουν η χαρούμενη εκδοχή του εαυτού μου. Θα γίνω περισσότερο. Υπόσχεση. Στους άλλους μα πιο πολύ σε μένα. Και χαμογέλασα. Για την βραδιά που πέρασα. Για τους φίλους που συνάντησα. Για τα γέλια και τα χαμόγελα και τα πειράγματα και την αγάπη που αιωρούταν πάνω από τα κεφάλια μας.
Ζωή απλή και την κάνουμε περίπλοκη. Όχι άλλο. Όχι πια.
Χωρίς πλάνο. Με ορμή στη διαδρομή. Τα επιτηδευμένα δεν μου κάνουν. Τα προγραμματισμένα μου προκαλούν αλλεργία. Όπως έρθει. Όταν έρθει. Ό,τι έρθει. Να το ζήσω. Θα το ζήσω.
Ήμουν η χαρούμενη εκδοχή του εαυτού μου. Θα γίνω περισσότερο. Έλα να το μοιραστούμε.