πάντα άξια

Εκείνο το συναίσθημα όταν κοιτάζεις ανθρώπους δικούς σου. Που είναι σαν να κοιτάζεις το παρελθόν σου, το παρόν σου και συνάμα το μέλλον σου. Σε κοινές διαδρομές. Και χαμογελάς. Που στέκονται δίπλα σου. Και που τους φυλάς στην καρδιά σου. Είναι τύχη να στέκεσαι δίπλα τους. Ενίοτε να σηκώνεσαι στις μύτες για να τους φτάσεις. Και να τεντώνεσαι λίγο περισσότερο να φτάσεις το ανάστημα της καρδιάς τους. Εκείνο που δεν μετριέται σε εκατοστά.

Εκείνο το συναίσθημα όταν στέκεσαι δίπλα σε ανθρώπους αγαπημένους. Που σε κάνει να νιώθεις τόσο ξεχωριστά. Λίγο το έχεις να σε διαλέγουν να σταθείς εκεί; Λίγο το έχεις να σταυρώνεις τα χέρια και να νιώθεις να γίνονται λίγο πιο δικοί σου άνθρωποι; Λίγο το έχεις να γίνεσαι λίγο πιο δικός τους άνθρωπος;

Είναι μια ιστορία για κάτι παιδιά που τα αγαπάς αμέσως. Σαν να λέμε ο χρόνος δεν έχει μέτρημα. Πρώτα το Λ. κι έπειτα ο Ν. Που είναι φίλοι, είναι συνοδοιπόροι και έγιναν αδέρφια. Τα δικά μου. Δεν ήταν που τους ακολούθησα στο γύρω-γύρω όλοι. Δεν ήταν που υπέγραψα σε ένα χαρτί. Δεν ήταν τα λόγια που ειπώθηκαν. Ούτε αυτά που εννοούνται. Οικογένεια είναι οι φίλοι της καρδιάς. Οικογένεια ήμασταν ήδη. Όταν με αγκάλιαζαν. Κι όταν τους χαμογελούσα. Κάθε στιγμή που μοιραζόμαστε ζωή.

Στην τυπική ευχή, απαντούσα ευχαριστώ χαμογελώντας.

Είθε.