δύο ξαπλωτά άπειρα

Δεν πίστευα ότι θα το περάσω δεύτερη φορά. Μετά από εκείνη την πρώτη, στο κεφάλι μου έγινες ατσάλινη, άτρωτη, πάντα παρούσα. Και παραλίγο να μην ήσουν. Φρόντισες εσύ για το αντίθετο.

Ήρθε σαν χαστούκι. Μετά έγινε γροθιά στα μούτρα. Κι όσο εσύ πάλευες, εγώ έπρεπε να σταθώ, να τα τακτοποιήσω όλα, να τα φροντίσω όλα. Άγνωστο πώς.

Ήμουν και δεν ήμουν στον χώρο. Κάπου ενδιάμεσα ή και κάπου αλλού. Να κάνω τα καλύτερα σενάρια. Να κάνω τα χειρότερα σενάρια. Σε εκείνο το σημείο του χρόνου και της μνήμης όπου ήμαστε οι δυο μας. Να μουδιάζω, να χαμογελάω από μέσα μου, να κλαίω απέξω μου, να μετράω τα σ’αγαπάω που τα τελευταία χρόνια δεν σου είπα.

Ήμουν και δεν ήμουν στον χώρο. Κι οι άνθρωποι δίπλα μου, οι δικοί μου άνθρωποι, θολές φιγούρες. Που στάθηκαν σιωπηλά πλάι μου. Δεν υπάρχουν αρκετά ευχαριστώ στον κόσμο για να τους πω. Γι’αυτό και για πολλά άλλα.

Μέχρι εκείνο το κλάμα της ανακούφισης, το πηγάδι ήταν βαθύ. Και το βαρέλι είχε άπειρους πάτους. Τους μέτρησα έναν έναν.

Σε είδα. Όπως δεν ήθελα ποτέ μου να σε δω. Και όπως μέχρι να πεθάνω, δεν θα ξεχάσω ποτέ μου. Σαν να αισθάνθηκες ότι ήμουν εκεί. Το ξέρω ότι δεν ήταν δυνατό, αλλά έτσι έμοιαζε. Και το κλάμα μπερδεύτηκε πάλι. Από στενοχώρια ή από ανακούφιση, ακόμα δεν μπορώ να το πω.

Κι έπειτα αντιστρέψαμε τους ρόλους. Ενίοτε εξακολουθούμε να τους κρατάμε έτσι ανάποδους. Κι εγώ σαν φυλαχτό.

Μετράω δύο ξαπλωτά άπειρα. Με ό,τι είμαι και με ό,τι έχω μέσα μου, εύχομαι να μετρήσω πολλά ακόμα. Και σε κάθε ξαπλωτό άπειρο που θα μας βρίσκει παρέα, θα σου λέω ένα ευχαριστώ που είσαι εδώ κι ένα σ’αγαπάω. Όπως σήμερα.

Δύο.

Ξαπλωτά άπειρα δύο.