πάλαι ποτέ

Σαν τίποτα να μην έχει αλλάξει και σαν όλα να είναι αλλιώς. Σαν ο χρόνος να μην έχει περάσει. Σαν να μην είναι ήδη πολύς. Σαν να μην έχουν μεγαλώσει οι αποστάσεις και σαν τα πόδια να μην έχουν στυλώσει δίχως να κάνουν ένα βήμα μπροστά. Ή έστω πίσω.

Και σαν μην είχε περάσει μέρα. Σαν να μην χάθηκαν τόσα πολλά από τις ζωές. Της δικής μου, της δικής σου και όλων μας μαζί. Σαν τα συναισθήματα να ζωντάνεψαν ξανά. Ποτέ δεν πέθαναν. Μόνο που τα βάλαμε για ύπνο. Πότε-πότε τα ξυπνάμε, τους χαμογελάμε, τα αγκαλιάζουμε και για ύπνο ξανά.
Λίγη ώρα μόνο μου πήρε μέχρι να αφήσω πίσω τα στενόχωρα. Να βρω τις ανάσες μου. Ξανά. Και να νιώσω την κάποτε ασφάλεια πως μόνο αυτοί που θέλω θα μπορέσουν να περάσουν τις ασπίδες μου. Σαν το είμαι εδώ που δεν χρειάζεται να ειπωθεί. Σαν να σου κρατάνε το χέρι σφιχτά δίχως καν να σε ακουμπάνε.
Στιγμές χάνω και από μια ανάσα. Σε κάθε κενό βλέμμα. Σε κάθε σιωπηλή στιγμή. Σε κάθε κουτουλιά που δίνω σε όσα μπαίνουν στον δρόμο μου την στιγμή που ανοίγω τα χέρια μου για αγκαλιά.
Έχεις περπατήσει ποτέ δίπλα σε άνθρωπο και ανάμεσά σας να υψώνεται ένας τοίχος; Σκόνταψα πάνω του πολλές φορές. Δεν έπεσα. Δεν θα πέσω. Μα είναι δύσκολο πολύ να ρίξεις τοίχους με χέρια δεμένα. Σκοντάφτω, κουτουλάω πάνω του μα (του) χαμογελώ.
Σε εκείνον τον κατηφορικό δρόμο σαν να άφησα και λίγο από μένα. Ως την επόμενη
φορά που στο τραπέζι θα απλώσουμε χαρές. Και γέλια. Και όσα κρύβονται στα κεφάλια. Τα μπερδεμένα που κάποτε θα λυθούν, μα όχι τώρα. Να τα απλώσουμε όλα. Να τα χαρούμε όλα. Να τα μοιραστούμε όλα. Ανάμεσα σε αποτσίγαρα και μισοπιωμένες μπύρες.
Πέντε λεπτά διαδρομή που μοιάζει κάπως μα δεν είναι ίδια. Χωρίς λέξεις πολλές. Με ανάσες βαθιές. Θα τις ξαναβρούμε. Και θα ενώσουμε τις παρενθέσεις ωσότου να μάθουμε ξανά να περπατάμε παρέα.