όμορφα

Τελευταία ματιά στον καθρέφτη. ΟΚ, σαν καλούλα να είμαι, πάμε. Τσάντα, κλειδιά, κινητό και φεύγω.

Σάββατο απόγευμα. Τον χειμώνα θα το έλεγα βραδάκι. Μετριέται αλλιώς ο χρόνος στις εποχές που περνάνε. Μετράω αλλιώτικα τον χρόνο στα χρόνια που περνάνε.

Κάνει αφόρητη ζέστη. Στο αυτοκίνητο, το γύρισμα της μίζας και τα εκατό χρόνια των Cure με βάζουν στη σωστή τροχιά. Κουμπώνω πρώτη, γκάζι, φύγαμε.

Απόψε θέλω να ακούσω ροκ. Να δω φίλους. Να πούμε χαζομάρες και να γελάσουμε. Δυνατά. Να τσουγκρίσουμε τα ποτήρια μας και να φτιάξουμε αναμνήσεις. Και με κάποιους από αυτούς, να κοιταχτούμε χωρίς να χρειάζεται να πούμε τίποτα άλλο. Να γελάσουμε μωρέ. Πίνοντας μπύρες. Και να μπορέσουμε γυρνώντας σπίτια μας, να πούμε ήταν όμορφα απόψε.

 

Ευχές εδώ, ευχές εκεί, ευχές και λίγο παραπέρα. Στο τσούγκρισμα των ποτηριών θυμάμαι να λέω τσίριο και να μου απαντάνε υγεία. Γαμημένος χαμένος χρόνος.

Στη πρώτη γουλιά θυμήθηκα που κάποιος μου ευχήθηκε σφιχτές αγκαλιές. Έδωσα μερικές τέτοιες απόψε. Άλλες (θα) τις χρωστάω. Είθε.

 

Γνώριμα μέρη με άλλα πρόσωπα. Άλλα καινούργια, άλλα διαφορετικά και κάποια άλλα που έγιναν το κάθε μέρα μου. Γέλια, σχόλια, τσουγκρίσματα, πίσω να παίζει μουσική κι εγώ μέσα μου γελάω. Μπορεί να μη το βλέπεις αλλά γελάω. Για αυτές τις μικρές στιγμές. Ανάσες τις βαφτίζω. Τις εισπνέω.

 

Φοράω μπλε φουστάνι και κάνω συνειρμούς. Χαμογελάω μα στο μυαλό μου όλα μπλέκονται. Τα περασμένα, τα τωρινά και τα μελλούμενα. Σκαλώνω στο γνώριμο τραγούδι που παίζει τώρα. Να θυμηθώ να πιω μια μπύρα ακόμη. Εκείνη την χρωστούμενη.  

 

Στην αλλαγή σκηνικού κοιτάζω ουρανό. Τώρα που τίποτα δεν μου κόβει τη θέα. Όμορφα. Κουνάω ρυθμικά το κεφάλι στο τραγούδι που μου αρέσει. Γιατί έτσι. Απλά και όμορφα.

Στο τελευταίο τσούγκρισμα των ποτηριών σκέφτομαι πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Και πως όσα όμορφα έζησα θα τα κουβαλάω πάντα μαζί μου. Περισσότερο πως τα ομορφότερα ίσως να είναι δυο βήματα πιο κάτω. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Τα εύκολα, τα δύσκολα, τα χαμόγελα και τα δάκρυα. Οι άνθρωποι που έμειναν, εκείνοι που έφυγαν κι αυτοί που στέκονται σε μια γωνιά. Κομμάτια ζωής που συνεχίζει το ταξίδι. Όλα δικά μου είναι.

 

Μουσικές, χαμόγελα, αγάπη, αγκαλιές σφιχτές και τα αστέρια από πάνω μου. Στην επιστροφή με το αυτοκίνητο τραγουδάω δυνατά με κατεβασμένα παράθυρα. Κάποιοι στο φανάρι με κοιτάζουν απορημένοι. Αδιαφορώ.

 

Διαδρομή νούμερο 37 και συνεχίζω.

Όμορφα.